support

Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

απαντησεις

πια, τι να απαντησω;
σ'οσους λενε ''θα περασει,δεν πειραζει''
-εγω το ξερω .
κι η αληθεια αν τη μπουκωσεις με ψεματα
και πεταξεις πανω της τα χωματα που κουβαλας
(σκαβοντας,σκαβοντας,
γεμιζεις τα ρουχα σου χωμα μην σε παρει ο αερας )
η αληθεια παυει να υπαρχει γιατι δεν την πιστευεις
η αληθεια γινεται η σιωπη σου, η το γελιο σου, η κουκουλα
πριν ανεβεις στην κρεμαλα.
ακουω τα χερια μου κι ακουω τη θλιψη που ακουμπας πανω τους
και ζυγιζω τονους, ειμαι πετρα και φθορα και η θηλια στις σκεψεις σου
ζυγιζω τονους οπως το τιποτα
ζυγιζω τιποτα οπως η καρδια μου.
κουκουλα στο φεγγαρι, κουκουλα στα δακρυα.
ο δημιος στεκει και περιμενει παραπερα
-διακριτικος ο μαλακας
ο τοιχος κρυος ζεσταινει την τυψη μου
ποδια που δεν πατανε στη γη,το χωμα πως να τα κρατησει;
και το οπλο ειναι παλιο, ειναι φθαρμενο
ωραια να γελιεσαι, ''θα αστοχησει''.
Μα το θυμα ζυγιζει τονους οπως ο ουρανος
κι ειναι τοσο ευκολο να τον πετυχεις, δεν κρυβεται
ουτε με κουκουλα,ουτε με τα ψεματα .
κριμα.
Κι ο δημιος απλα τραβαει την σκανδαλη
και τερμα, αυτο.
Φοραω την κουκουλα μου,κλεινω τα ματια και
πυροβολω
-τ ε ρ μ α
ευκολο.
εγω ο δημιος εγω το θυμα εγω η κουκουλα, ο ουρανος, οι τυψεις,
το οπλο κι η τρυπα στο στηθος,
η τρυπα στον ουρανο που ξεβραζει κομματια απο το μυαλο μου,
μαζι και την θλιψη σου
εγω ο ηρωας, εγω η σκανδαλη, εγω το χωμα, οι στιχοι και
ολοκληρο το ποιημα.
κκουκουλα στο προσωπο,
μια τελευταια τυψη
(γινεται κοκκινες σταγονες στον τοιχο)
κι ο κοσμος φευγει σιγα σιγα.

Κριμα.