support

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2018

οι ταράτσες θα πέσουν τελευταίες


Εγώ δεν θέλω να πάω για δουλειά.

Εγώ θέλω να καθόμαστε με το βρακί στο πάτωμα, να αγγίζονται μόνο τα δάχτυλα των ποδιών μας,
στην απελπισμένη προσπάθεια να μην ξεχάσω λεπτό την αφή σου, αλλά και να μην είμαι ιδρώτας παραπάνω,

ή στα ζεστά πεζούλια η μία πλάι στην άλλη να κουδουνίζουμε αδιάφορα στην υγρασία κέρματα στις χούφτες μας
-αύριο θα πρέπει να πάμε για δουλειά, τελειώνουν τα ψιλά μας-
και θέλω

να ρίχνουμε στα μούτρα μας νερά, και άλλα υγρά, και όχι στα μούτρα μας μόνο, ξαπλωμένες σε δροσερά πλακάκια ή με τις πλάτες στα κάγκελα του μπαλκονιού

και
να μιλάμε για αφροδίτες στην παρθένο, και το τζεντριφικέσιον, και τα βιβλία που σιχαινόμαστε

ή να σκαρφαλώνουμε με τα μάτια και τα δάχτυλά μας στην απέναντι ταράτσα, ανάμεσα στα ρούχα που νοτίζουν τη νύχτα και ψήνονται τη μέρα,
μόνο και μόνο για να δούμε πόσα μείναμε ζωντανά
πόσα εμείς, πόσα αστέρια ή πόσα σπίτια
ό,τι θέλεις.

Κι ανάμεσα σε νυσταγμένη καφεΐνη τα μεσημέρια,
κι ανάμεσα σε υπερκινητικές μπύρες τα βράδια,
κι ανάμεσα στην διαταραγμένη ησυχία που κάνουν τα κλιματιστικά τα απογεύματα,
κι ανάμεσα στην ιδρωμένη φασαρία που κάνουν τα σώματα τα ξημερώματα
που μοιάζει να φτάνει σε όλα τα μπαλκόνια, σε όλες τις ταράτσες, και στα θλιμμένα δωμάτια όσων μας άδειασαν την πόλη, και μας την άφησαν δικιά μας μονάχα,  
να μου λες,


δεν θέλω να πάω για δουλειά
εγώ δεν θέλω να πάω για δουλειά


και να μοιάζει η ζωή μας
δικιολογία αρκετή

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2018

κτητικές αντωνυμίες

Πάντα όταν φεύγεις, βαριέμαι
εσύ νυστάζεις κι εγώ βαριέμαι.

Κάθομαι κάτω, ανάμεσα στα παιχνίδια που σκορπίσαμε έξω από τα κουτιά τους, και μερικές φορές
περιμένω ότι θα ανοίξει η πόρτα, θα μπεις πάλι και θα γονατίσεις μπροστά μου
με κοκκινισμένο μέτωπο και ιδρωμένα χέρια από το καλοκαίρι, 
και να, είναι που ήθελες να παίξουμε λίγο ακόμα και γύρισες.
Κάθομαι όταν φεύγεις
και ανακατεύω τα χέρια μου και τα μάτια μου
ανακατεύω τα δεδομένα και τις πιθανότητες
και μεγαλώνω.

Το πρωί. Άκυρο αυτό με τις νύχτες τελικά.
Το πρωί: που ξυπνάς και πρέπει να περάσεις τόσες ώρες
με τα ίδια ρούχα και τα ίδια μάτια και την ίδια μάρκα τσιγάρα 
η μόνη σου, η ίδια, λίγο μόνο πιο λίγη.
Και αυτό με τις κυριακές άκυρο, και τους χειμώνες.
Οι παρασκευές με ενοχλούν
που με παίρνει ο ύπνος στο πάτωμα ανάμεσα στα παιχνίδια που θα βαρεθώ να μαζέψω μέχρι την επόμενη φορά
λες και η τάξη θα σε τρομάξει και θα τα παρατήσεις
και τα καλοκαίρια που κρατάνε λίγο
και γυρνάω με τις φίλες μου στους ώμους να ρωτάω τον κόσμο
μήπως έχει ώρα
να ξέρω πόσο καλοκαίρι μένει-
και περνάει το μισό, με τα ίδια ρούχα και τα ίδια μάτια και την ίδια μάρκα τσιγάρα 
και μετά είναι αργά γιατί κάπως πιάνεται η πλάτη μου ή έρχεται το βράδυ
που το βράδυ πρέπει να κοιμάσαι ή να μεγαλώνεις.
Όλα τα υπόλοιπα είναι ρίσκο.
Όλα ρίσκο είναι το βράδυ, το πρωί είναι εντάξει
τα δεδομένα είναι δεδομένα, τα χέρια είναι χέρια και τα μάτια είναι μάτια
μου
οι κτητικές αντωνυμίες που κάνουν τον κόσμο να τσουλάει
η τάξη σου τα παιχνίδια μου τα χέρια μας ένα δεξί κι ένα αριστερό
που μείνανε κολλημένα στο μαξιλάρι και δεν είχαμε χρόνο να τα ξεκολλήσουμε.

Έτσι κι αλλιώς χαμένα θα πηγαίνανε-
όλα τα μας που αφήνουμε να υπάρχουν, κάθονται οκλαδόν στο κρεβάτι
πετάνε χάμω τα σεντόνια
και μένουν για πάντα σε μία Παρασκευή, ένα καλοκαίρι, με τα παντζούρια ανοιχτά 
να κοιτάνε το ταβάνι και να γλείφουν γρανίτες φράουλα
μέχρι να πεθάνουν από τη ζάχαρη
ή να πεθάνει κάτι τέλος πάντων.

Οι κτητικές αντωνυμίες που κάνουν τον κόσμο να τσουλάει
Εμείς νυστάζουμε κι αυτές βαριούνται.
Εμείς
σκορπίσαμε τα παιχνίδια μας στο πάτωμα και καμία φορά σκοντάφτω
οι παρασκευές αργούν και το καλοκαίρι λιγώνεται και εγώ
περνάω φάση άρνησης και δε θέλω να συμμαζέψω
πάντα όταν φεύγεις

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2018

Άχρηστες επινοήσεις


Πας να με φιλήσεις, κι εγώ
δαγκώνω τη γλώσσα σου
και τρέχω να κρυφτώ στο μπάνιο
Σου τα δίνω έτοιμα, το μπάνιο δεν κλειδώνει, τον διαλύσαμε τον σύρτη από την χρήση, σε λίγο θα πέσουνε κι οι πόρτες-
άχρηστες επινοήσεις. Παραδείγματος χάριν: το θυμωμένο μου ύφος

Σήμερα πήγα για δουλειά και το ραντεβού μου δεν ήρθε, κοιμόταν, με έστησε, κι εγώ πάντα είμαι στην ώρα μου- θύμωσα
αλλά στην πραγματικότητα αυτό είναι μία τέλεια αφορμή να βγάλω τα παπούτσια, να παραγγείλω καφέ, από τον ακριβό, να βάλω  πιο δυνατά τη μουσική
και να φτιάξω μία ροζουλί φούσκα γύρω από μενα και τα παπούτσια μου, ένα προσωπικό
σειφ σπέις

Ο φλεβάρης φέτος μας διέλυσε, ο φλεβάρης φέτος δεν είναι για πολλές γύρες έξω
Εκτός-σκέφτομαι μέσα στη φούσκα μου-εκτός αν οι γύρες αυτές είναι μαζί   
που θα πω, να πάρουμε άλλη μία μπύρα; Και που σημαίνει: θέλετε να μη με αφήσετε ακόμα μόνη μου; Και που ξέρουν
γιατί εγώ δε φιλάω, το φιλί δε μου κολλάει κάπως χωρο-ταξικό-πολιτικά, εγώ αγκαλιάζω ή δαγκώνω και που είναι οκέι με αυτό,

δεν είναι υπερευαισθησία

ακόμα κι αν το κάνεις μέσα από την προσωπική σου φούσκα, που είναι ροζ και θρουλάει ψίχουλα παντού.
Αλλά είναι που δεν ντρέπονται να παραγγείλουν καφέ και για μένα, ακόμα κι αν θα τους κοιτάξει περίεργα ο υπάλληλος στο ταμείο.

Και κυρίως, είναι που ξέρω ότι θα φύγουν,  πρέπει να φεύγουμε, αλλά είναι οι γύρες μαζί
και ότι όσες φορές κι αν το κάνουμε, είναι που δε φεύγεις
                                                                                                ποτέ
                                                                                                 χωρίς
                                                                                                αγκαλιά.

Δαγκώνω τη γλώσσα σου. Τρέχει στα χέρια μου και στη μπλούζα μου
το αίμα σου, υπέροχα κόκκινο, ένα με τα δικά μου σάλια, και στο πάτωμα
φτιάχνεται μία ροζ λιμνούλα που απλώνει
άβολη μέσα στον εαυτό της

Δεν είναι υπερευαισθησία 

Απλά υποθέτω, είναι που το ροζ δεν θα γίνει ποτέ το νέο μαύρο
(;)

Τρίτη 19 Δεκεμβρίου 2017

τρομερά οβερφάκντ/τραγικά αντερχάγκντ

Εγώ τους ανθρώπους τους κρίνω από την αύρα
και τα διάφορα τσιτάτα που μου πετάνε, του τύπου: εγώ τους ανθρώπους τους κρίνω από την αύρα

με καυλώνουν οι λέξεις, γι αυτό είμαι τέλεια με την πάρτη μου όταν πίνω

και ο ξεκάθαρος κοινωνικός ρόλος που έχει κάποια με τη βεργίνα στο χέρι, χάρηκα, χειραψία, μπουκάλι στο στόμα, επόμενος   

ή με κάτι στο χέρι τέλος πάντων- γνώρισα μία τύπισσα που παίρνει εμ-ντι όλη τη μέρα, για να μπορεί να πηγαίνει από πάρτυ σε πάρτυ
και με κάποιο τρόπο αυτό φαίνεται τρομερά λογικό
με κάποιο τρόπο όλα φαίνονται τρομερά λογικά, μέχρι που γυρνάς σπίτι, κλείνεις το φως, ξαπλώνεις και περιμένεις
και στο κεφάλι σου συμβαίνει ένα τίποτα, τόσο γεμάτο λέξεις,
που δεν καταφέρνεις  να κοιμηθείς
η πολλή καύλα προκαλεί αυπνίες

Μας το μάθανε από το νηπιαγωγείο, και θα πρεπε να μαστε πιο προσεκτικές πλέον

Ε, να ένα μήλο, σεξουαλική διαπαιδαγώγηση 101,
το σεξ είναι μαθηματικά, γεωγραφία και θρησκευτικά, πλας κάνει καλό και στη σωματική σου υγεία, να το κάνεις σωστά- και ρε, αν χρειαστεί πάρε κάτι για να μπορείς να αντέξεις από πάρτυ σε πάρτυ.

Εγώ τους ανθρώπους τους κρίνω από την αύρα, ξαπλώνουμε στο κρεβάτι και ξέρω πώς να τελειώσω με όλους τους πιθανούς τρόπους

εγώ πήγα σχολείο πήγα και πανεπιστήμιο, μορφώθηκα

και φυσικά πάω και στο γυναικολόγο μια φορά το χρόνο, όσο μου αναλογεί, να μου πει είσαι καλά, δεν πεθαίνεις- ή, καλύτερα
αν πεθαίνεις, δεν βλέπω κάτι. δε φαίνεται. όλα καλά.

Και το γυναικολόγο μου από την αύρα τον διάλεξα, δηλαδή τον βρήκα στο γκουγκλ και είδα τη μούρη του και είπα εντάξει, αν πεθαίνει δε φαίνεται

κάνω ότι μπορώ για να μη στεναχωριέμαι

σεξουαλική διαπαιδαγώγηση κι αυτό, Τρίτη δημοτικού

μαζί με το κεφάλαιο πώς να τελειώσεις όταν δε μπορείς να τελειώσεις- τέλεια όλα

μόνο που ρε, εγώ θέλω όταν πεθαίνω να μου φαίνεται
και ρε, βαρέθηκα και να τελειώνω
                ν’αρχίσω θέλω
(τουλαχιστον να κοιμαμαι)

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2017

το Νόημα

Είναι αυτό που δε μπορείς ακριβώς,

που υπάρχει μια σειρά αλλά δε θυμάσαι ακριβώς-  είναι

το ακριβώς, που δεν ήθελες να γίνει έτσι 

Και δεν κάνω πλάκα, ή τουλάχιστον, τις περισσότερες φορές που κάνω, μιλάω σοβαρά απλά φοβάμαι 

ότι οι υπότιτλοι κλέβουν πάντα κάτι από το νόημα 

ή κάνουν σπόιλ για το τέλος  

Και δε μιλάω πάντα προσωπικά, οι αντωνυμίες όπως και τα επιρρήματα, συνήθως είναι για να μπερδεύουν, και οι περισσότερες συζητήσεις και λέξεις

μπορούν να περιοριστούν σε ένα μπουκάλι μπύρα, στα δύο ή στα τρία ή στα έξι-αυτό σε επίθετα: ξεκάθαρο και ειλικρινές.

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα τα βάζουμε όλα κάτω και τα μετράμε, εθισμένοι στον απολογισμό και τις καταλήξεις, χωρίς αυτό να έχει και σημασία, αφού τέτοια μέρα,

ο,τι μαζέψαμε και ο,τι επιτρέπεται να κουβαλήσουμε στη μια χειραποσκευή μας, το αφήνουμε ποτ στη μέση του τραπεζιού,

κι ελπίζουμε σε μία κατάληξη, σε μία ήττα, χωρίς αντωνυμίες και επιρρήματα, ένα νόημα

χωρίς νουμεράκια και λίστες αναμονής, χωρίς σειρές, λεπτομέρειες και ονόματα,

μόνο να φτάσουμε ελαφρότεροι στην επόμενη μέρα.

Η ζωή σε περίληψη- όχι προσωπικά- η ζωή σε περίληψη είναι να περάσεις από το σβηστό τσιγάρο στο αναμμένο, είναι όσο περιμένεις το 0.59 να γίνει 0.01, είναι όλες οι περιττές αντωνυμίες και επιρρήματα που θα θελες να έχεις χρησιμοποιήσει αλλά

-σπόιλ αλέρτ: είχαμε πιει λίγο παραπάνω

Στη μια τσάντα που σου επιτρέπεται να πάρεις μαζί σου, δεν έχεις τίποτα, τόσα χεριά και άδεια μπουκάλια μπύρας και νουμερακια αναμονής, είναι άχρηστα,

και γαμωτο, πάντα άχρηστα ήταν- μόνο που τώρα δεν έχω χώρο και λίγο μετράω  τα εκατοστά μου, κάνω οικονομία στον αέρα που εκπνέω, κόβω τα νύχια και τα μαλλιά μου να μη βαραίνω, διπλώνομαι στα δυο και στα τρία και στα έξι

και δεν ξοδεύομαι, σωπαίνω, και δεν κλέβουνε οι υπότιτλοι κανένα νόημα, γιατί το νόημα ήταν ένα από την αρχή:  την τελευταία φορά που βρεθήκαμε

(δεν σου το είπα ποτέ) περίμενα, κι όταν δεν κοιτούσες, έβαλα στην τσέπη μου τα δάχτυλά σου

και τα πήρα μαζί μου, στο κρεβάτι. Σπόιλ αλέρτ:

κάθε φορά που έχω καιρό να γράψω, φοβάμαι ότι δε θα ξαναγράψω ποτέ- δεν κάνω πλάκα, πήρα τα δάχτυλά σου και μπήκα κάτω από την κουβέρτα

και για να τελειώσω: το νόημα είναι να τελειώσεις, πριν σου τελειώσει το οξυγόνο

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016

Λεβελ 10 (πιθανώς τελευταίο)


Συγχαρητήρια

που κατάφερες να φτάσεις ως εδώ. Και έφτιαξες έναν χαρακτήρα, ένα όνομα, ένα πλαίσιο, μία ταυτότητα, ένα διαβατήριο, το κάτιτις

που κατάφερε να φτάσει ως εδώ

Θα πεθάνεις φυσικά στο τέλος, αλλά. το ανάμεσα είναι το ζόρι

το πώς περιμένεις. Όπως τα αεροδρόμια όπως οι αίθουσες αναμονής που απαγορεύεται το κάπνισμα

το πώς περνάει ο χρόνος αν όχι σε τσιγάρα

Πώς περιμένεις είναι το ζόρι.

Οι περισσότεροι φίλοι μου που δεν καπνίζουν, φύγανε στο εξωτερικό (σε ένα ιδανικό σύμπαν θα ήθελα κάποτε να το κόψω

απλά όχι σήμερα)

άλλοι μένουν. μερικοί ξοδεύουν, μερικοί ξοδεύονται, μερικοί δουλεύουν τόσο όσο πρέπει, μερικοί καθόλου, μερικοί

περνάνε ολόκληρη θάλασσα για να πεθάνουν κάπου πιο ήρεμα, και μερικοί περιμένουν στη στεριά να αποκτήσουνε ταυτότητα, μόλις δουνε τους άλλους να πλησιάζουνε τη Γη τους

Τσεκ ποιντ.

Συγχαρητήρια.

Μερικοί σπέρνουνε βόμβες-όχι στα αεροδρόμια, μάλλον: και στα αεροδρόμια, αλλά
μερικοί σπέρνουνε βόμβες ο ένας μέσα στον άλλον

και εκεί που τελειώσανε, χτίζονται μικρά εκκλησάκια που μετά ξεχνιούνται μέχρι να τα ρίξουν, για να περάσει από κει ο νέος περιφερειακός

έτσι όπως κάποιοι γεμίζουν την αναμονή, περιφερειακά, περιμένοντας μόνο

με το ζεν τους ακουμπισμένο στη βαλίτσα 

Εγώ πιο πολύ σκέφτομαι τα τσιγάρα που θα κάπνιζα, να, ο καπνός που φεύγει μόνο,  ποτέ δεν επιστρέφει, 

ένας άξονας,

να ξέρεις γύρω από ποιο άχρηστο πλαίσιο κινείσαι σήμερα, να πάρεις τα συγχαρητήρια, που διάβασες όσο έπρεπε, που μπόρεσες όσο έπρεπε και ένιωσες τις βόμβες να σκάνε μέσα σου και έξω σου με ψυχραιμία και λογική και όπως έπρεπε, που όπως έπρεπε

ερωτεύτηκες στην πρώτη ματιά, τσεκάροντας πρώτα φυσικά ταυτότητα και δίπλωμα οδήγησης και άδεια παραμονής, και ήταν αμοιβαίο (τσεκ πόιντ) μόλις σιγουρεύτηκε ότι ξέρεις από πολιτική και ζώδια

ήταν αμοιβαίο 

να πεθάνεις στο τέλος

Άλλα πέρασες τον έλεγχο, έφτασες εδώ με το πλαίσιο και το όνομα και τον χαρακτήρα σου κάτω από τη μασχάλη εισπνέοντας και εκπνέοντας ζεν

και σου αξίζουν συγχαρητήρια

και σου αξίζει ένα τσιγάρο, ακουμπώντας κουρασμένα την πλάτη στον τοίχο

-αν καταφέρεις να βρεις το καπνιστήριο στην ώρα σου.

αλλιώς, δυστυχώς, έχεις κι άλλη αναμονή

και μία ολόκληρη θάλασσα να περάσεις


Σχεδόν τσεκ πόιντ- σχεδόν γκέιμ όβερ



Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2016

Χειμώνας



Χειμώνας-που θα πει, κουκουλώνεσαι μέχρι το κεφάλι και προχωράς με τα μάτια χαμηλωμένα
για να αποφύγεις τους ζητιάνους στο δρόμο
Μοιάζει το κρύο να μεγαλώνει τις τύψεις σου , ή οι τύψεις να μεγαλώνουν από το κρύο
Μακάρι να ήταν ο κόσμος λίγο πιο μικρός.
Τότε θα τον κάναμε κουβάρι και θα τον βάζαμε στις τσέπες μας και θα τον κρατούσαμε ζεστό
μέχρι να φτάσουμε σπίτι,
και σκέφτεσαι, ευτυχώς υπάρχει κι αυτό το σπίτι
έχω λες, κι ευτυχώς υπάρχει κι αυτό το κρεβάτι για να μπορείς να προβάλεις τα όνειρά σου
κάθε βράδυ κάτω από τα σκεπάσματα, με πανί το πάπλωμα, και θεατές
εσένα. Και το χειμώνα.

Να μου μιλάς πιο πολύ το χειμώνα, να μου μιλάς γιατι στιγμές οι λέξεις μου παγώνουν στην άκρη των χειλιών μου και φοβάμαι πώς θα ξεχάσω τη γλώσσα μας στο τέλος.
Και να μ' αγκαλιάζεις πιο πολύ το χειμώνα, όχι που κάνει κρύο, μα για να μην ξεχάσεις να χρησιμοποιείς τα χέρια σου , για να μην παγώσουν και πέσουν
Και μοιάζει αυτή η ζέστη με την ευτυχία και την πρέζα όπως ανεβαίνει σιγά σιγά στα κόκαλά μου. Μοιάζει συμπαγής η ευτυχία, την φυλάω σε κύβους στο ντουλάπι
και την ρίχνω στον καφέ τα πρωινά -κι εσύ επιμένεις να βάζεις ζάχαρη και γάλα και λες πως ο καφές μου είναι σαν δηλητήριο
είναι, το χειμώνα, δίκιο έχεις. Η ευτυχία ζεστή μπορεί να σε σκοτώσει, μα τουλάχιστον είναι φτηνή όχι σαν τη ζάχαρη και το γάλα
είναι φτηνή και ζεματάει, και
αν μπορούσα θα την έπαιρνα μαζί μου να τη μοιράσω στον κόσμο απ' έξω, μα λιώνει γρήγορα-
και στον καφέ που τη ρίχνω, δεν προλαβαίνει να φτάσει στη γλώσσα μου να δω τη γεύση της.
Αμέσως λιώνει.
Να μ'άγαπάς το χειμώνα, πιο πολύ. Γιατί μπορώ να γίνω κουβάρι εγώ, όχι σαν τον κόσμο,
και μπορείς να με κουβαλάς στην τσέπη σου
και γιατί δε λιώνω εγώ, σαν την ευτυχία
έχω γεύση, εγώ.
Και ζεματάω.


Να με διώχνεις πιο πολυ το χειμώνα- κι ας θέλω να μένω δίπλα σου.
Να με διώχνεις το χειμώνα γιατί πρέπει να βγαίνω έξω, να σου μαζεύω τις ηλίθιες αχτίνες του ήλιου που πέφτουν στη γη, που πιστεύουν θα τα βάλουν με το χειμώνα.
Διώχνε με, γιατί πρέπει να τις μαζεύω και να τις κάνω σκόνη,
να αλατίζω το φαγητό σου με ευτυχία -
αφού επιμένεις να βάζεις στον καφέ σου γάλα και ζάχαρη.
Διώχνε με το χειμώνα-
και όταν περάσει...βλέπουμε..
είναι όλα ευκολότερα την άνοιξη.