το υπολοιπο

Κι εγω,να. ξεριζωνω απο το μολυβι μου τα εξι γραμματα.

θα τα ριξω στον καφε σου οταν δεν κοιτας, 

να τα χεις δικα σου για παντα. 

γιατι αυτη η πραξη της διαιρεσης μου θυμιζε παντα κρεμαλα.

και πως ολα αυτα να τα χωρεσω σε δυο στεγνες κι ηλιθιες λεξεις;

Ναρκες

Τα βραδια ειναι τα χειροτερα. 

Η κουβερτα δεν θα ζεστανει τις σκεψεις σου, τα παγακια που λιωνουν και πεφτουν απο το βλεμμα-

ποσο μαλλον εκεινο το σκυλι στο στηθος 

που αλυχταει και γαβγιζει και κλαιει,

κι εσυ το κοιμιζεις με χαπια να ξεφυγεις για λιγο απο τον πονοκεφαλο 

ή το χτυπας με παλιες εφημεριδες σφιγγοντας με τα νυχια τα σεντονια. 

Θα ξημερωσει σε λιγο... κοιτας το ρολοι στον τοιχο 

μα οι δεικτες του καιρο τωρα δε μετρανε ωρες, 

μετρανε ονοματα και χρονια. 

Και για τα χρονια, σου χαν πει, τα πρωτα ειναι τα δυσκολα, 

μα ειναι ηδη εικοσι κι εχεις κι αλλα τοσα κι αλλα τοσα:

περασες τα πρωτα κατω απ το κρεβατι να κρυβεσαι απ τα συννεφα, 

υστερα πανω, να φυλας τα συννεφα μεσα στις κουβερτες 

και τωρα εδω, με τα ματια ανοιχτα, να μετρας τα συννεφα που βουλιαξανε 

Τα βραδια ειναι τα χειροτερα, γιατι οσα περιμενες 

χρειαζονται ηλιο, χρειαζονται φως για να τα δεις 

και στο σκοταδι βλεπεις μονο τα ποταμια και τα κυματα 

που δεν ησυχαζουν,

τα σκυλια, τα ονοματα και κατι καραβια με λευκες σημαιες 

που καθε πρωι τα βρισκεις μπλεγμενα στα σεντονια. 

Υστερα, καποτε, ερχεται ο υπνος-

τοτε ολα ειναι καλα 

γιατι ξερεις οτι μπορεις ακομα να ονειρευεσαι-

αλλωστε, εχεις παντα το μαξιλαρι..

Ερχεται ο υπνος

και ξερεις πως μια μερα το ρολοι θα μετραει 

-αντι για ονοματα και χρονια-

συννεφα και καραβια με λευκες σημαιες.

 

ΑΝ

καποτε.τωρα.ποτε.εμεις.σχεδον.αν.γιατι.παρελθον.μαζι.δεν.χρονος.απων.καυλα.χειμωνας.φοβος.παλι.

Φιλε, δεν θα μας σωσουν οι λεξεις. Σαπισαν, ξοφλησαν, τις καταπιαμε και τις ξερασαμε αμασητες. Γραψαμε στα μετωπα μας, γραψαμε στους τοιχους, στο ταβανι,στο πατωμα, τυπωσαμε συνθηματα στο χιονι, στα λεωφορεια, στα βλεφαρα μας. Βιαστηκαμε,φιλε, τις αγαπησαμε, τις γαμησαμε, τις πεταξαμε, τις επενδυσαμε. Βιαστηκαμε. Τωρα, να ζητησουμε τα ρεστα.. και μειναμε μ αδειες χουφτες να ζητιανευουμε καινουριες.

Και τα λογια, κι εκεινα ποσο να μας αντεξουν..κουραστηκαν, τα ιδια, τα ανοητα και αιωνια λογια μερα τη μερα, χρονο το χρονο. Βρισε και φωναξε,λοιπον, στα ζωα, στ'αμαξια, στους εραστες και στον υπνο σου-

βρισε και φωναξε λεξεις που δεν ξαναπες, λογια που δεν σου ειπαν και δεν πιστευεις.. γιατι πια δεν εχει παρακατω. Αδειες χουφτες, βλεπεις;

Τωρα, εχουμε μονο τα κυματα, τα ξυλα που καιγονται, το χωμα που πεθαινει απο τη διψα, κι εναν ουρανο που ξερει καλα να παλευει.

Τωρα, για πρωτη φορα, εχουμε κατι.

Τουτα τα κυματα,το αν, το γιατι, το μαζι, τη φωτια, το καποτε, τον φοβο και παλι,εχουμε το χωμα, τον χρονο, το εμεις, το σχεδον, και εχουμε κι εναν ουρανο-

κι εκεινος,ας μην τον εμπιστευεσαι, ξερει καλα να παλευει.

και, ΑΝ;

χιλια ψεματα (η μια αληθεια)

Ειναι που δεν ξερεις που να πατησεις
αυτο το τρεμουλο στα ποδια και στα δαχτυλα των χεριων 
που αντι να φωναζεις, ψιθυριζεις
αντι να βουλιαζεις, αντιστεκεσαι
κι εχεις κι ενα φαναρι στους ωμους, κιτρινο, που φωτιζει σαν σπασμενος προβολεας σ'αυτα τα θεατρα που δε γεμιζουνε ποτε, 
και μ αυτο πορευεσαι και σ αυτο πιστευεις, 
κι ας ειναι οι νυχτες τεραστιες και τα αστερια δανεικα 
Απο την αλλη το θαρρος στη σκια μου -πιο θαρραλεα απο το κορμι μου. 
μ'αυτο το τρεμουλο στα ποδια και τα δαχτυλα των χεριων 
ζωγραφιζω κυκλους.  
τα κλεμμενα χαρτονομισματα στις τσεπες 
κι η ανασα μου ο ηχος της βροχης : 
ξεπλενω τα λογια σου κι ανεβαινω στη σκηνη 
χωρις φαναρι, εγω, και σεναριο μια σελιδα ξεπλυμενα ψεματα 
αφου μ'εσπρωξες θα κολυμπησω.  
χειροκροτηματα κι υποκλιση, μες σ'ενα κιτρινο φως




κι απο την αλλη, μερικες φορες, 
ξεχναω επιτηδες πραγματα μεσα σου, 
για να χω ενα λογο να ξαναγυρισω