Τα βραδια ειναι τα χειροτερα.
Η κουβερτα δεν θα ζεστανει τις σκεψεις σου, τα παγακια που λιωνουν και πεφτουν απο το βλεμμα-
ποσο μαλλον εκεινο το σκυλι στο στηθος
που αλυχταει και γαβγιζει και κλαιει,
κι εσυ το κοιμιζεις με χαπια να ξεφυγεις για λιγο απο τον πονοκεφαλο
ή το χτυπας με παλιες εφημεριδες σφιγγοντας με τα νυχια τα σεντονια.
Θα ξημερωσει σε λιγο... κοιτας το ρολοι στον τοιχο
μα οι δεικτες του καιρο τωρα δε μετρανε ωρες,
μετρανε ονοματα και χρονια.
Και για τα χρονια, σου χαν πει, τα πρωτα ειναι τα δυσκολα,
μα ειναι ηδη εικοσι κι εχεις κι αλλα τοσα κι αλλα τοσα:
περασες τα πρωτα κατω απ το κρεβατι να κρυβεσαι απ τα συννεφα,
υστερα πανω, να φυλας τα συννεφα μεσα στις κουβερτες
και τωρα εδω, με τα ματια ανοιχτα, να μετρας τα συννεφα που βουλιαξανε
Τα βραδια ειναι τα χειροτερα, γιατι οσα περιμενες
χρειαζονται ηλιο, χρειαζονται φως για να τα δεις
και στο σκοταδι βλεπεις μονο τα ποταμια και τα κυματα
που δεν ησυχαζουν,
τα σκυλια, τα ονοματα και κατι καραβια με λευκες σημαιες
που καθε πρωι τα βρισκεις μπλεγμενα στα σεντονια.
Υστερα, καποτε, ερχεται ο υπνος-
τοτε ολα ειναι καλα
γιατι ξερεις οτι μπορεις ακομα να ονειρευεσαι-
αλλωστε, εχεις παντα το μαξιλαρι..
Ερχεται ο υπνος
και ξερεις πως μια μερα το ρολοι θα μετραει
-αντι για ονοματα και χρονια-
συννεφα και καραβια με λευκες σημαιες.