κτητικές αντωνυμίες

Πάντα όταν φεύγεις, βαριέμαι

εσύ νυστάζεις κι εγώ βαριέμαι.

Κάθομαι κάτω, ανάμεσα στα παιχνίδια που σκορπίσαμε έξω από τα κουτιά τους, και μερικές φορές

περιμένω ότι θα ανοίξει η πόρτα, θα μπεις πάλι και θα γονατίσεις μπροστά μου

με κοκκινισμένο μέτωπο και ιδρωμένα χέρια από το καλοκαίρι, 

και να, είναι που ήθελες να παίξουμε λίγο ακόμα και γύρισες.

Κάθομαι όταν φεύγεις

και ανακατεύω τα χέρια μου και τα μάτια μου

ανακατεύω τα δεδομένα και τις πιθανότητες

και μεγαλώνω.

Το πρωί. Άκυρο αυτό με τις νύχτες τελικά.

Το πρωί: που ξυπνάς και πρέπει να περάσεις τόσες ώρες

με τα ίδια ρούχα και τα ίδια μάτια και την ίδια μάρκα τσιγάρα 

η μόνη σου, η ίδια, λίγο μόνο πιο λίγη.

Και αυτό με τις κυριακές άκυρο, και τους χειμώνες.

Οι παρασκευές με ενοχλούν

που με παίρνει ο ύπνος στο πάτωμα ανάμεσα στα παιχνίδια που θα βαρεθώ να μαζέψω μέχρι την επόμενη φορά

λες και η τάξη θα σε τρομάξει και θα τα παρατήσεις

και τα καλοκαίρια που κρατάνε λίγο

και γυρνάω με τις φίλες μου στους ώμους να ρωτάω τον κόσμο

μήπως έχει ώρα

να ξέρω πόσο καλοκαίρι μένει-

και περνάει το μισό, με τα ίδια ρούχα και τα ίδια μάτια και την ίδια μάρκα τσιγάρα 

και μετά είναι αργά γιατί κάπως πιάνεται η πλάτη μου ή έρχεται το βράδυ

που το βράδυ πρέπει να κοιμάσαι ή να μεγαλώνεις.

Όλα τα υπόλοιπα είναι ρίσκο.

Όλα ρίσκο είναι το βράδυ, το πρωί είναι εντάξει

τα δεδομένα είναι δεδομένα, τα χέρια είναι χέρια και τα μάτια είναι μάτια

μου

οι κτητικές αντωνυμίες που κάνουν τον κόσμο να τσουλάει

η τάξη σου τα παιχνίδια μου τα χέρια μας ένα δεξί κι ένα αριστερό

που μείνανε κολλημένα στο μαξιλάρι και δεν είχαμε χρόνο να τα ξεκολλήσουμε.

Έτσι κι αλλιώς χαμένα θα πηγαίνανε-

όλα τα μας που αφήνουμε να υπάρχουν, κάθονται οκλαδόν στο κρεβάτι

πετάνε χάμω τα σεντόνια

και μένουν για πάντα σε μία Παρασκευή, ένα καλοκαίρι, με τα παντζούρια ανοιχτά 

να κοιτάνε το ταβάνι και να γλείφουν γρανίτες φράουλα

μέχρι να πεθάνουν από τη ζάχαρη

ή να πεθάνει κάτι τέλος πάντων.

Οι κτητικές αντωνυμίες που κάνουν τον κόσμο να τσουλάει

Εμείς νυστάζουμε κι αυτές βαριούνται.

Εμείς

σκορπίσαμε τα παιχνίδια μας στο πάτωμα και καμία φορά σκοντάφτω

οι παρασκευές αργούν και το καλοκαίρι λιγώνεται και εγώ

περνάω φάση άρνησης και δε θέλω να συμμαζέψω
πάντα όταν φεύγεις