support

Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

μακαρι να μπορουσα να σ ακουσω.
δεν ξερω τι φταιει. τωρα, η ζωη μου, ή μας,
δε μου δινει κανενα δικαιωμα να πω μη φοβασαι.
στεκεσαι εκει και φωναζεις
ακομα.
δεν σ ακουω,γαμωτο, ειναι αδυνατο.
πασχιζω τα χνοτα μου να μη θυμιζουν θανατο και η φωνη μου
να μη μοιαζει με κλαμα
να σωπασω για να σ ακουσω.
φοβαμαι για αυτες τις τρυπες που ανοιξε η σιωπη μου χρονια τωρα
και ο αερας το οξυγονο οι ανασες των γυρω μου η νυχτα και ο καπνος
μπαινουν στο μυαλο μου και γινονται σκεψεις-
κι αυτο, δε μου δνει κανενα δικαιωμα να μη φοβαμαι.

δεν ημουν ολοκληρη ποτε,
με μπαλονια και φτερα πουλιων κλεμμενα σκεπαζω αυτες τις τρυπες
και δειχνω ακεραιη και προχωραω
προς το τιποτα
σαν να πηγαινω καπου.
πηγαινω ν αφησω ελευθερα τα μπαλονια μου
και να επιτρεψω στα πουλια να πεταξουν-
δες την ακρη του κοσμου μας , δες τις μαυρες σκιες στο φεγγαρι, τα γραμματα στην επιγραφη της γωνιας που δεν ξεχωριζεις τι γραφουν, δες το κοκκινο γυρω απο τις κορες των ματιων μου και το μελανι που ξεθωριασε στα παιδικα μου ημερολογια- εκει πηγαινω.

θορυβος.

μακαρι να μπορουσα να σ ακουσω.
μα ολα στο κεφαλι μου ειναι τοσο δυνατα
αυτες οι φωνες
οι φωνες
η ησυχια
τα ψεμματα
ο κοσμος
κι ο ιδρωτας
ολα ειναι τοσο δυνατα-

φταινε αυτες οι φωνες
που δεν μπορω πια να καταλαβω
τι σου λεω.

και δεν μπορω να σ ακουσω .
μα σε πιστευω
γιατι μ αγγιζεις και ετσι,
ξερω πως υπαρχεις -
το μονο σιγουρο- το μονο αληθινο-

καπως σαν
ενα ζευγαρι
κλεμμενα φτερα πουλιου.