Πάντα πριν βγω από το σπίτι πλένω τα δόντια μου
και καμιά φορά δεν τα πλένω επίτηδες, για να μην βγω από το
σπίτι
ξυπνάω, κάθομαι στον υπολογιστή και καπνίζω και γεμίζω την
κούπα μου γαλλικό
σηκώνομαι, φτιάχνω λίγο ακόμα, κάθομαι στον υπολογιστή,
περιμένω
μέχρι να τελειώσει η μέρα.
την επόμενη ξεκλειδώνω τον σύρτη, ψάχνω τα κλειδιά μου,
πλένω τα δόντια μου, κατεβάζω τα σκουπίδια
ευτυχώς ερωτεύτηκα νωρίς και ξέρω πώς είναι να πνίγεσαι από
τα σκουπίδια,
κι έτσι φροντίζω πολύ για κάτι τέτοια
η πόρτα μου είναι από τις παλιές, τις όχι ασφαλείας αλλά
όταν νοίκιαζα το σπίτι είχα άγνοια κινδύνου
-βέβαια εσύ έλεγες ότι είχα πάντα άγνοια κινδύνου
ψέματα, αν και τα 25 ήταν καθαρή τύχη, σ αυτό συμφωνώ-
πολύ θα το θελα να χα άγνοια κινδύνου, πάντως, για να μπορέσω
επιτέλους να τα ρίξω
σε κάποια
και να γλιτώσω τα λεφτά που δίνω για το αλκοόλ
είναι και αυτό ένα καλό κίνητρο για να βουρτσίζεις τα δόντια
σου καθημερινά
Κίνητρα, εδώ σηκώνει μεγάλη ανάλυση το γραφτό
αλλά όχι, είμαι ο,τι είμαστε
σχεδόν-επιτυχημένα πειράματα της ψυχολογίας,
πεινασμένα σκυλιά με καμπανάκια στο λαιμό
ποντίκια εθισμένα- τα μισά στην ηρωίνη και τα υπόλοιπα στη
σοκολάτα,
ανάλογα με την δομή του ντι-εν-έι τους-
αναγνωρίζω τα ερεθίσματα, αλλά δυσκολεύομαι στην πράξη
τουλάχιστον με συμπαθώ γι αυτό που είμαι χωρίς να προσθέτω ή
να αφαιρώ,
καλύτερα δηλαδή από τον μέσο όρο
για να μιλάμε και με μαθηματικά.
Και όλα αυτά είναι σημαντικά πράγματα, η παιδεία
να πλένεις τα δόντια σου και να καθαρίζεις λιγάκι το γραφείο
και το πάτωμα πριν έρθουν οι φίλοι σου στο σπίτι,
τα μαθηματικά και η σωστή διατροφή και η ακριβής ποσότητα
καφέ για τον τέλειο γαλλικό
ο μέσος όρος
και τα κίνητρα
θέλω να μαζέψω λεφτά για να βάλω κλειδαριά ασφαλείας στο
ποδήλατό μου
για να μην λες άλλο για την άγνοια κινδύνου, φτάνει μ’αυτό.
καθένας επιλέγει τους εχθρούς του
-πάρε για παράδειγμα το καφέ χρώμα: ποτέ δεν το χώνεψα
μπήκε στη λίστα νωρίς
το καφέ, και ο,τι αυτό συνεπάγεται, τα φθινόπωρα, τη
σκουριά, τη σοκολάτα γάλακτος
κι αυτό με κατατάσσει αυτόματα στα ποντίκια της ηρωίνης, το
δείγμα βήτα
το προτιμώ, γιατί στατιστικά έχουμε περισσότερα τατουάζ,
λιγότερη ευαισθησία σε αλλεργίες, και
περισσότερες ικανότητες επιβίωσης σε περίπτωση
πυρηνικής καταστροφής
η δυσκολία μας είναι η καθημερινή ζωή
αλλά διορθώνεται, μπορείς πάντα να σηκωθείς, να φτιάξεις
καφέ (που κανονικά είναι μαύρος)
και να περιμένεις
να τελειώσει η μέρα
η κάθε μέρα
μέχρι την πυρηνική καταστροφή.
και τότε θα επιβιώσουμε θριαμβευτικά.