support

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

κομφετί

Δεν πειράζει να μην καταλαβαίνεις
να προσπαθείς να κάνεις τα πράγματα σωστά, μια φορά
πάρτυ έκπληξη, σχέσεις, πρωτοχρονιές, τον καφέ της - ειδικά τον καφέ της-, οικογενειακά τραπέζια, αντιβιώσεις,την καθημερινή σου προσευχή στο τέλος της μερας
και να μην βγαίνουν 
δεν πειράζει 
να ξεχνάς τα ίδια σου τα γενέθλιά
ή να προσπαθείς να ξεχάσεις και να καταλήγεις πάντα στο κρεβάτι
με δύο κουβέρτες τραβηγμένες μέχρι το κεφάλι να αναπνέεις τον εαυτό σου  
δεν πειράζει, γιατί μόνος του ο καθένας 
βολεύεται πάντα καλύτερα 
αρκεί να βρεις το κατάλληλο στρώμα. και βέβαια το κατάλληλο μέγεθος κρεβατιού. 
Δεν πειράζει να μη χωράς 
το κενό πειράζει 
όταν περισσεύει 
κενό 
και δεν έχεις χώρο στο σπίτι σου 
ή στο αμάξι, στα ντουλάπια, στα χέρια σου 
για κενό. 
Και να προσπαθείς να κάνεις τα πράγματα σωστά, μια φορά 
μια απλή αφαίρεση, και να περισσεύει πάντα ο ίδιος χώρος όταν ξαπλώνεις 
Δεν πειράζει που σπρώχνεις το κρεβάτι στον τοίχο 
γιατί φοβάσαι τα ζόμπι που θα πεταχτούν το βράδυ από το κενό 
ούτε το ο-σι-ντι σου με την πόρτα της ντουλάπας
δεν πειράζει, απλά δεν το καταλαβαίνεις:
τα σκυλιά μας δαγκώνουν τα χέρια για να μας πονέσουν 
να δουν ότι νιώθουμε ακόμα πόνο 
όπως συμβαίνει συνήθως στους ζωντανούς. 
Κι εγώ δεν σε δαγκώνω ποτέ από αγάπη.
η αγάπη μόνο γλύφει, ή διώχνει ή ζεσταίνει τα πόδια σου όταν κρυώνουν, 
όλα τα άλλα είναι αγνό ένστικτο, λέει η ψυχολογία. 
και δεν πειράζει που καμιά φορά από το κενό σου πετάγομαι εγώ και φέρνω βόλτες πάνω 
στην ταράτσα
και ακούς τα βήματα μου, αλλά δε βγαίνεις να με μαλώσεις.

Δε βγαίνεις να με μαλώσεις, μα δεν πειράζει. 

Πυροτεχνήματα 
γλύφω τα χέρια μου και περιμένω 
πάντα το ίδιο: τα πυροτεχνήματα και το τέρας από το ανοιχτό φύλλο της ντουλάπας
δεν πειράζει να μην καταλαβαίνεις.
προσπαθώ κι εγώ να κάνω τα πράγματα σωστά μια φορά.

και τα πυροτεχνήματα που βλέπεις ή τα χιόνια, τις πρωτοχρονιές
είναι τα κενά μας, 
πολύχρωμο κομφετί κομμένο με τα δόντια, 
που σκορπάω κάθε χρόνο από τις ταράτσες. 

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015

μεσα απο πυραματα

Πάντα πριν βγω από το σπίτι πλένω τα δόντια μου
και καμιά φορά δεν τα πλένω επίτηδες, για να μην βγω από το σπίτι
ξυπνάω, κάθομαι στον υπολογιστή και καπνίζω και γεμίζω την κούπα μου γαλλικό
σηκώνομαι, φτιάχνω λίγο ακόμα, κάθομαι στον υπολογιστή,
περιμένω
μέχρι να τελειώσει η μέρα.
την επόμενη ξεκλειδώνω τον σύρτη, ψάχνω τα κλειδιά μου, πλένω τα δόντια μου, κατεβάζω τα σκουπίδια
ευτυχώς ερωτεύτηκα νωρίς και ξέρω πώς είναι να πνίγεσαι από τα σκουπίδια,
κι έτσι φροντίζω πολύ για κάτι τέτοια 
η πόρτα μου είναι από τις παλιές, τις όχι ασφαλείας αλλά
όταν νοίκιαζα το σπίτι είχα άγνοια κινδύνου
-βέβαια εσύ έλεγες ότι είχα πάντα άγνοια κινδύνου
ψέματα, αν και τα 25 ήταν καθαρή τύχη, σ αυτό συμφωνώ-
πολύ θα το θελα να χα άγνοια κινδύνου, πάντως, για να μπορέσω επιτέλους να τα ρίξω
σε κάποια
και να γλιτώσω τα λεφτά που δίνω για το αλκοόλ
είναι και αυτό ένα καλό κίνητρο για να βουρτσίζεις τα δόντια σου καθημερινά
Κίνητρα, εδώ σηκώνει μεγάλη ανάλυση το γραφτό
αλλά όχι, είμαι ο,τι είμαστε
σχεδόν-επιτυχημένα πειράματα της ψυχολογίας,
πεινασμένα σκυλιά με καμπανάκια στο λαιμό
ποντίκια εθισμένα- τα μισά στην ηρωίνη και τα υπόλοιπα στη σοκολάτα,
ανάλογα με την δομή του ντι-εν-έι τους-
αναγνωρίζω τα ερεθίσματα, αλλά δυσκολεύομαι στην πράξη
τουλάχιστον με συμπαθώ γι αυτό που είμαι χωρίς να προσθέτω ή να αφαιρώ,
καλύτερα δηλαδή από τον μέσο όρο
για να μιλάμε και με μαθηματικά.
Και όλα αυτά είναι σημαντικά πράγματα, η παιδεία
να πλένεις τα δόντια σου και να καθαρίζεις λιγάκι το γραφείο και το πάτωμα πριν έρθουν οι φίλοι σου στο σπίτι,
τα μαθηματικά και η σωστή διατροφή και η ακριβής ποσότητα καφέ για τον τέλειο γαλλικό
ο μέσος όρος
και τα κίνητρα
θέλω να μαζέψω λεφτά για να βάλω κλειδαριά ασφαλείας στο ποδήλατό μου
για να μην λες άλλο για την άγνοια κινδύνου, φτάνει μ’αυτό.
καθένας επιλέγει τους εχθρούς του
-πάρε για παράδειγμα το καφέ χρώμα: ποτέ δεν το χώνεψα
μπήκε στη λίστα νωρίς
το καφέ, και ο,τι αυτό συνεπάγεται, τα φθινόπωρα, τη σκουριά, τη σοκολάτα γάλακτος
κι αυτό με κατατάσσει αυτόματα στα ποντίκια της ηρωίνης, το δείγμα βήτα
το προτιμώ, γιατί στατιστικά έχουμε περισσότερα τατουάζ, λιγότερη ευαισθησία σε αλλεργίες, και 
περισσότερες ικανότητες επιβίωσης σε περίπτωση πυρηνικής καταστροφής
η δυσκολία μας είναι η καθημερινή ζωή
αλλά διορθώνεται, μπορείς πάντα να σηκωθείς, να φτιάξεις καφέ (που κανονικά είναι μαύρος)
και να περιμένεις
να τελειώσει η μέρα
η κάθε μέρα
μέχρι την πυρηνική καταστροφή.
και τότε θα επιβιώσουμε θριαμβευτικά. 

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2015

περιληψη

κάτι ήθελα να πω.
ξεχνάω τελευταία
είναι η πλήξη, ή εγκεφαλικές συνάψεις που κολυμπάνε στις καταχρήσεις
ή η γλώσσα, που δεν βοηθάει
είμαι μόνιμα στο στοματικό στάδιο, φρόυντ πάντα,
και την έκαψα, το στόμα μου τσούζει από τα πειράματα, από όλα τα σώματα που δοκίμασα, τα γράμματα, το χώμα, τα φάρμακα, τα νύχια μου, τα καλοκαίρια και τις μουσικές τους
δε βοηθάει
λένε η περιέργεια είναι κάπως προσόν, κινεί την ανθρωπότητα από τις αρχές του κόσμου,
ίσως φταίει που πέρασαν πάρα πάρα πολλά χρόνια από κεινες τις αρχές
αλλά ακόμα ρωτάω και δεν καταλαβαίνω- ή πάλι ξέχασα
ερωτηματικά,  σχεδόν αποδεκτά
τα θαυμαστικά φαίνονται γελοία. κινούμαστε λογικά ανάμεσα σε παύλες, τελείες, αριθμούς, λιτά και απέριττα και χωρίς φανφάρες
από τέτοιες έχω απόθεμα ακόμα- τότε που ερωτεύτηκα- και τις σκορπάω από δω κι από κει
για να μην εμποδίζουν, να μην τις σκουντουφλάω μέχρι να φτάσω στο διακόπτη και να ανοίξω τα φώτα, τις ξεφορτώνομαι
και φτάνω τους διακόπτες πιο ανεμπόδιστα, διασχίζοντας κυκλικά τον εαυτό μου μονάχα
περιττές κινήσεις πάντα μου, κύκλοι και ζιγκ ζαγκ για να μην πάω ευθεία
τελικά έφτασα στο ίδιο σημείo, απλά λίγο πιο αργά, λίγο πιο μετά από τους υπόλοιπους
δεν πειράζει, αν και αναρωτιέμαι τι θα λεγε ο φρόυντ για όλα αυτά.
τώρα ούτε αυτόν τον βοηθάει η γλώσσα
τουλάχιστον πέθανε διάσημος
βασικό, σαν τις τελείες και τους αριθμούς
αλλά δεν ήταν αυτό το θέμα.
το θέμα- μεγάλη υπόθεση.  η ζωή έχει τη φάση της άλλα το μείον σε όλα αυτά είναι η απουσία περίληψης, τρέιλερ ή βαθμολογίας
μπορώ να φλυαρώ ακατάπαυστα
θα θελα να πληρώνομαι για να κουκουλώνομαι μέχρι το κεφάλι τον χειμώνα και να γεμίζω σελίδες με πράγματα που δεν νοιάζεται κανείς να διαβάσει
για να κάνω ζιγκ ζαγκ και κύκλους, και να μου λένε μπράβο
αυτό κάνει η ζωή και δεν ξέρω ποιος την πληρώνει και μπορεί να συνεχίζει να υπάρχει
την φτιάχνεις κάπως κι αυτή πάει και γαμιέται στην πρώτη ευκαιρία
και καθόλου δε ντρέπεται για τις φλυαρίες και τα θαυμαστικά,
ή για την έλλειψη νοήματος

γιατί κάπως, στο τέλος, πρέπει να βγαίνει νόημα

περίεργο. βγήκα εκτός θέματος.
καμιά φορά ο εγκέφαλος κολλάει
καμιά φορά κι η ζωή κολλάει
μ’ένα τραγούδι, με μια ταινία, με μια γκόμενα, με ένα διαφημιστικό σποτ που άκουσες το πρωί στο ραδιόφωνο του μαγαζιού που μπήκες να πάρεις καφέ
κολλάει, ούτε κύκλοι ούτε ζιγκ ζαγκ ούτε ευθεία
μετά ξαφνικά, από το πουθενά, ξυπνάς στο τώρα. κι απλά έχεις χάσει λίγα ανάμεσα
και πας παρακάτω μεταμφιεσμένος σε κάποιον που καταλαβαίνει,
όπως όταν κοιμάσαι στη μέση μιας ταινίας που όλοι λάτρεψαν και ντρέπεσαι να ρωτήσεις τι διάολο έγινε πριν το τέλος που σε ξύπνησαν τα φώτα
κάτι δυνατό, σίγουρα
πας σπίτι, γκουγκλάρεις και διαβάζεις την περίληψη
δεν εντυπωσιάζεσαι, και για κάποιο λόγο στο μυαλό σου γυρίζει πάλι εκείνο το διαφημιστικό - τι να κάνεις, καμιά φορά ο εγκέφαλος επιλέγει να κολλάει, τα παρατάει και λέει άντε γαμήσου, δεν έχω άλλο
εντάξει αλλά σκέφτεσαι, γιατί τώρα, γιατί έπρεπε το συγκεκριμένο τραγουδάκι, είναι σαν παρέλαση θαυμαστικών, δε με λυπάσαι; –δε βαριέσαι. πας παρακάτω, μεταμφιεσμένος σε κάποιον με θέματα
πολύ σημαντικά θέματα
σε κάποιον που κατάλαβε το νόημα
σε κάποιον


κάτι ήθελα να πω, αλλά ξεχνάω ρε γαμώτο τελευταία.
και κάτι έψαχνα, αλλά στο δρόμο απορροφήθηκα
με διάφορα
καμιά φορά κολλάω
καμιά φορά ψάχνω την ευθεία μου και δεν θυμάμαι που την άφησα
και πρέπει να πάω πίσω πίσω πίσω και να το πιάσω από την αρχή
και καμιά φορά πιστεύω πως το χω βρει το νόημα αλλά κάπου το παράτησα
απορροφημένη σε κάποιο τραγούδι στο κεφάλι μου
και, απλά, είναι που κάτι ήθελα να πω,
αλλά αν το σκεφτείς πάντα είναι που κάτι θέλω να πω,
αλλά δεν
περιληπτικά: τίποτα, όλα καλά, μπορώ να συνεχίσω να υπάρχω
μεγάλο θέμα. 

Σάββατο 29 Αυγούστου 2015

γκόλντεν βιτζίνια κίτρινος και χαρτάκια του παππού ασημένια

Καμιά φορά ανάβω τσιγάρο μόνο για να βλέπω τον καπνό να βγαίνει από το στόμα μου
για την ατμόσφαιρα και τη φάση, ή για το ‘’να κάτι δικό μου που φεύγει’’
ή κάθομαι στο μπαλκόνι κι υψώνω τον αντίχειρα στα αεροπλάνα, ξεκάθαρα για τη φάση
να κάτι δικό μου που ξεχάστηκε και απομακρύνεται
και απομακρύνεται
γίνεται διάφανος τελικά, κάπως ένα με το υπόλοιπο δωμάτιο, και εξαφανίζεται,
κάνω το ίδιο από την αρχή: τζούρα, ανάσα, εκπνοή, οτοστόπ στο αεροπλάνο
κάνω το ίδιο από την άρχη απ’ το λύκειο.
Και μ’άρεσε η γεύση από το πρώτο τσιγάρο
αλλά μερικές φορές, είναι θέμα συναναστροφών- όχι δικών μου, του καπνού:
κουδούνι για διάλειμμα- ένας τύπος στη στάση του λεωφορείου που σκανάρει περαστικούς κώλους- δεκάλεπτη έξοδος στα σκαλάκια, στη δουλειά- τασάκι- ανοιχτός υπολογιστής σε μια κενή κόλλα του γουόρντ- μουσική- καμιά μπύρα ή κρύα λεμονάδα χωρίς ζάχαρη
κάνω το ίδιο από το λύκειο, τη λεμονάδα μπύρα και πάλι τ’ανάποδο,
γιατί αυτή την περίοδο κόβω το αλκοόλ
κάθε λογικός άνθρωπος θα έκανε το ίδιο.
Γεμίζω λοιπόν ένα ποτήρι λεμονάδα, περιμένω να κάτσει ο αφρός, ανάβω τσιγάρο
κοιτάζω τον καπνό να φέρνει βόλτα, χωρίς συγκεκριμένο σχήμα ή σκοπό (όχι αυτός, εγώ)
και ψάχνω τον ουρανό
κερδίζω χρόνο έτσι, γιατί πρέπει να πάρω τηλέφωνο τον πατέρα μου να του ζητήσω λεφτά
και γιατί πρέπει να βγω, στο γνωστό μπαρ που κάναμε στέκι, και να παραγγείλω μπάκλερ, γιατί δεν έχουνε από τη λεμονάδα τη χωρίς ζάχαρη,
και πρέπει να ανάψω το θερμοσίφωνο για να μπω για μπάνιο
και να αποφασίσω τι μουσική θέλω να ακούσω όσο πλένω τα πιάτα- η, τουλάχιστον, τι σκατά θα κάνω στη ζωή μου
Οτοστόπ- στέκω με τον αντίχειρα σηκωμένο, μπορώ να στρίψω και με το ένα χέρι πλέον
και σκέφτομαι μήπως είναι ώρα για αλλαγές
κατεβάζω τα μάτια από τον ουρανό, κοιτάω τη θάλασσα για περαστικά πλοία, ψάχνω για αναπτήρα στην κωλότσεπη του μπροστινού μου
αποφασίζω: θα αλλάξω μάρκα καπνού
ο δικός μου ακρίβυνε, κάθε λογικός άνθρωπος θα κανε το ίδιο.
Πάντα ήμουνα της αλλαγής, απ’αυτούς που βαριούνται γρήγορα, και αλλάζουνε σχολές που τελικά δεν θα κάνουνε επάγγελμα, και σηκώνουνε το χέρι σε κάθε αμάξι που περνάει
από περιέργεια, ή για να κερδίσουν χρόνο
μέχρι να αποφασίσουν που θελουν να φτάσουν.
Τυχαία αεροπλάνα και πλοία και ποδήλατα, και δεν φοβήθηκα ιδιαίτερα για το τι θα συναντήσω
κι όμως: πάντα φοβόμουνα να πειράξω τα μαλλιά μου- ειρωνεία, σου λέει- ή ότι
αν παχύνω δεν θα με πλησιάζει κανείς.
τι να το κάνεις, η ζωή θέλει ειρωνεία, και να κερδίζεις χρόνο.
Η λεμονάδα στο ποτήρι με περιμένει υπομονετικά, πλέον χωρίς αφρούς και πανηγύρια
γι αυτό δεν τη συνηθίζω, ξεθυμαίνει εύκολα και κάνει τη ζωή μου λίγο πιο περίπλοκη, αντίθετα με το αλκοόλ
αντίθετα και μ’εμένα
που χω ακόμα αφρούς πίσω από τις κόρες των ματιών, από την πρώτη φορά που ξεχάστηκαν και με γύρισαν τα ίσια ανάποδα
Το προσπαθώ πάντως, γενικότερα
όλα τα προσπαθώ, να ξεθυμάνω, να ανάψω θερμοσίφωνο, να βρω αμάξι να με μαζέψει, να τελειώσω το αναψυκτικό στο ποτήρι μου,
να ανέβω στο τραπέζι με ένα θριαμβευτικό σάλτο, σπρώχνοντας μπουκάλια και ξηροκάρπια κάτω, και να ανακοινώσω
‘’να λοιπόν φίλες και φίλοι, και θενκς για την υπομονή, τώρα το χω, βρήκα τί θα κάνω στη ζωή μου‘’
προσπαθώ- αλλά σ’εκείνο το σημείο πάντα κάποιο αεροπλάνο περνάει από πάνω μου
και δεν μπορώ να κρατηθώ, ανάβω τσιγάρο και σηκώνω τον αντίχειρα, κι οι γύρω μαζεύουν απηυδισμένοι τα ποτά από το πάτωμα
μέσα στην ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο καπνός
την ψαγμένη μουσική στα ηχεία δίπλα μας
και τον ήχο ενός κινητού από κάποια τσέπη- το σηκώνω
ο πατέρας μου έμαθε τα νέα και πήρε να με συγχαρεί, θυμάμαι ότι πρέπει να του ζητήσω λεφτά
Χωρίς να κατεβάσω το τεντωμένο χέρι μου, σβήνω το τσιγάρο, πηδάω από το τραπέζι,
και του ζητάω να με ξυπνήσει τη δευτέρα στις 7, να πάω για δουλειά
όχι ότι έχω δύσκολο το πρωινό ξύπνημα- ποτέ δεν το είχα, το ξέρει
απλά για την ατμόσφαιρα και τη φάση
του ‘’σ’έχω ανάγκη’’
Και τον φαντάζομαι να κλείνει το τηλέφωνο, και να κοιτάει τον καπνό του τσιγάρου του να φεύγει, και να σκέφτεται πως έτσι κερδίζει χρόνο
μέχρι τη δευτέρα στις 7
Θα πρεπε κανονικά να κάνω το ίδιο
αλλά δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από τον ουρανό
και τελείωσε και ο καπνός στο πακέτο μου.
έτσι πάει: τσεκ γιορ πριβιλετζ, κάθε φορά που καπνίζεις-
ώρα να αλλάξω για τον φτηνότερο που λέγαμε

Δευτέρα 6 Ιουλίου 2015

άδειες κούτες, συγκεκριμένα

Μεγαλώνοντας τώρα,
δεν μπορώ να μιλήσω γενικά, για τίποτα.
να μιλήσω για σύνολα,
για τα σπίτια, τα καλοκαίρια, ή για την ανθρωπότητα
 Κάθε φορά που είπα
‘’τα αγαπάω τα καλοκαίρια’’  ή ‘’όλοι οι άνθρωποι είναι ηλίθιοι’’
κάπως έπεσα έξω.
Είναι πρόβλημα της γενιάς μας αυτό φαντάζομαι,
να μιλάμε πάντα συγκεκριμένα και προσωπικά
και πάλι να πέφτουμε έξω
ψάχνοντας τελικά ένα σύνολο να μας χωράει.

Σίγουρα, το σύνολο δεν σημαίνει δύο, σημαίνει πολλά περισσότερα
-                           -  είπα η γενιά μας, γενικολογώντας πάλι ,
           με χώρεσα όμως κάπου,  τουλάχιστον γι απόψε.
Γιατί μεγαλώνοντας, θα αλλάξω σπίτι
θα βρω κάτι μικρότερο, μεγαλώνοντας- για να μπορώ να το συντηρήσω
όπως συμβαίνει με όλα μας, συναισθήματα, προβλήματα και προσδοκίες.

Μόνο εσένα δεν χρειάστηκε να πετσοκόψω για να συντηρηθείς.

Πάντα σε σκέφτομαι όταν πίνω
γιατί ξεχνάω την ηλικία μου, και μπορώ να είμαι ότι ήμουν όταν με γνώρισες
εσύ δεν ξέρω, και δεν με ενοχλεί.

Απλά με πληγώνει που δεν χτυπάς πια μεθυσμένη το κουδούνι.

και σήμερα μιλήσαμε για ενεργητικότητα και παθητικότητα
Αυτό με πληγώνει: η παθητικότητα της αγάπης μπροστά στο ενεργητικό του παράλογου
αλλά φαντάζομαι, γενικά, έτσι συμβαίνει, κάποτε εξαντλείσαι και δεν έχεις άλλο κουράγιο να σαι από πάνω
και σου φτάνει η αγάπη, είσαι τόσο κουρασμένος που η αγάπη σου φτάνει


Βέβαια, μου λείπεις, εννοώ συγκεκριμένα,
και εννοώ: μου τη δίνει που είσαι εδώ όποτε έχουμε πράγματα να πούμε, και λείπεις
όλες τις υπόλοιπες 30 μέρες του μήνα-
αλλά να είμαστε δίκαιοι: έχεις κι εσύ να μεγαλώσεις


Και με τον καιρό, χώρεσα στη γενιά μου,

απλά είμαι τόσο κουρασμένη που δεν μου φτάνει.
Και θα θελα να μου χτυπούσες το κουδούνι μεθυσμένη, αλλά δεν ξέρω αν κι αυτό
θα μου φτανε τελικά.
ίσως δεν τα χω μικρύνει όλα όσο θα πρεπε, ή δεν βγάζω αρκετά λεφτά για να τα συντηρήσω.



όπως και να χει, θα μετακομίσω και δεν θα ξέρεις καν ποιό είναι το κουδούνι μου