support

Σάββατο 23 Απριλίου 2016

πρακτικά, κυρίως

Περπατήσαμε μέχρι την άκρη της πόλης
εγώ κάπνιζα, εσύ με το χέρι στην τσέπη,
περίμενες να χρειαστώ φωτιά  
κρατιόσουν από τον αναπτήρα και περίμενες
να σου ζητήσω
Καμιά φορά με τόσα αστέρια επάνω μας δεν χρειάζεται  αναπτήρας
αλλά το στριφτό είναι παιδεμός (ίσως αν άλλαζα χαρτάκια, αλλά κυρίως, τη βρίσκω λίγο που παιδεύομαι)
Δεν είναι ότι ήθελα τόσο το τσιγάρο- είναι 
που εκεί δε μιλάνε οι άνθρωποι, και αν δε σου μιλάω ή θα γονατίσω να σε γλείψω ή
θα καπνίσω
Είναι οι λέξεις που ναι τετράγωνες και δε χωράνε
κι  οι άνθρωποι όλο γωνίες και δε χωράνε, και πάντα κάτι περισσεύει και γκρεμίζεται
και κρατιέσαι από έναν αναπτήρα στην τσέπη
για να σταθείς στο τελευταίο σκαλί να γεμίσεις τα πνευμόνια με κύκλους
με τέλειες συμμετρίες, ο ουρανός στις παλάμες σου,  οι παλάμες σου, τα φώτα, ο καπνός, το φεγγάρι
(φυσικά το φεγγάρι, χωρίς το φεγγάρι δεν θα σκότωνε κανείς)
Αν ήμασταν ταινία θα έπεφτε ένα αστέρι τώρα- ευτυχώς όχι
Κάπως από αντίδραση, σκέφτομαι, μισώ τα αστέρια
μισώ τα αστέρια που γεμίζουν στίγματα το πρόσωπό σου
όπως και όλη την ποίηση που δεν κατάφερα να γράψω εγώ
Ζήλεια, πες το κι έτσι. Αλλά οι καλύτεροι άνθρωποι, υποθέτω, έκαναν τεράστιες μαλακίες
μέχρι να αποφασίσουν σε ποια άκρη θα σταθούν
και πυροβόλησαν χιλιάδες φορές τα αστέρια
μόνο από ζήλεια για το φεγγάρι. κι όλο αυτό είναι αρκετά άδικο
αυτή η εμμονή μας με τα φεγγάρια
όταν στην ανάποδη υπάρχει ο ήλιος ,
όταν στον αντίποδα υπάρχει η φωτιά, κι η φωτιά
πάντα ήταν πιο πρακτική
 η φωτιά ήταν ανακάλυψη, σαν τον τροχό και τη βιομηχανία
 (Αναπτήρα, πάλι έσβησε)
κι ο έρωτας δεν είναι καθόλου πρακτικός, που θα πει: η ζήλεια και το φεγγάρι
εκτός αν είναι από αυτούς με τα ροδάκια, που τους διπλώνεις και τους αποθηκεύεις με ευκολία
κάτω από το κρεβάτι σου
Μας κάνει κι αυτό, αρκεί να λειτουργεί- αν και, να σου πω, μάλλον τη βρίσκω λίγο να παιδεύομαι
κι ο ιδρώτας είναι πρακτικός, σαν τη βιομηχανία,
είναι πρακτικός σαν το αίμα, τον τροχό και την φωτιά:
όταν ιδρώνω πάνω σου ξέρεις, μπορείς να καταλάβεις ότι πέρασα
ανεξάρτητα από τους κύκλους και την έλλειψη οποιασδήποτε συμμετρίας
στον κόσμο.
Απλά καμιά φορά, με τόσα αστέρια πάνω μας
δε χρειάζεται συμμετρία.
Κι αν ήμασταν ταινία, κάπου εδώ επιτέλους θα άρχιζε το φεγγάρι να ιδρώνει από ντροπή
και να λιώνει στο μέτωπό σου, να κυλάει
σταγόνα τη σταγόνα  
εκλιπαρώντας για ελεημοσύνη ή έστω μία κάποια αίσθηση συμμετρίας,
μέχρι να χυθεί ολόκληρο στο χώμα
και να εξατμιστεί κάτω από τη φωτιά του αναπτήρα μου

 (ευτυχώς όχι)