support

Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

θελω.
εγω.
αδειαζοντας. φτυνοντας. ξεσπωντας
ονειρα αγωνια και χολη
πετωντας καθε τι που ειναι εγω.
χωρις παρελθον-
να γινομαι μοναχα εσυ.
και θελω.
εσυ.
ξυπνωντας απο τη μαστουρα της γιορτης
να γινεσαι
παλι
εσυ.
ετσι,
για να χω
κατι
να θυμιζει
εμενα

Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

ποσο ασυλληπτα μικροι γεννιομαστε

και

ποσο βαρβαρα μεγαλοι πεθαινουμε ;
-η μηπως ειναι το αντιθετο;

Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

ετσι αφηνεσαι σε κατι γνωριμο :

η καταστροφη που ξερεις πως θα ρθει ειναι
μεγαλυτερη απο εκεινη που αγνοεις.
αυτη που περιμενεις
που τη μυριζεις στον αερα-
ξερεις πως θα συμβει
οπως ξερεις πως το βραδυ θα ζητησεις τα χερια της
η πως θα σου λειπει η ασφαλεια του σπιτιου σου καποια πρωινα
οταν ο ηλιος ξυπναει παγωμενος

ασφαλεια γιατι;
ποιον θα κοροιδεψεις;
η ασφαλεια που δεχεσαι η εκεινη που δινεις;

σσσ...μανα σωπα, ειμαι καλα.
και πατερα, ολα τα ελεγχω,ολα..

το αφηνεις να συμβει γιατι το περιμενεις και δεν αντεχεις αλλο
αυτη την αναμονη

και υστερα απλα συμβαινει
και το νιωθεις να συμβαινει
και το αφηνεις ,ισως το ζητας το θες κι
εκλιπαρεις
να τελειωσει γρηγορα(ο καλυτερος σου φιλος παλι;)
για να πας να αδειασεις
το κεφαλι τ αντερα και την καρδια σου
που καταπινες τοση ωρα .
-σε ικετευω σε ικετευω δεσε την καρδια μου στα ποδια σου
για να τη σερνεις παντα μαζι σου, πισω σου
οπου κι αν πας
καλυτερα στις λασπες και τους δρομους σου,
παρα παλι αυτη η αναμονη, αυτο το αδειασμα κι η θλιψη .
τους απογοητευω παλι.
κι εμενα;
μπα, το συνηθιζεις. τοτε γιατι
καθε φορα πιο πολυ ποναει;
καθε φορα πιο πολυ το περιμενω;

σ αφηνω να ρθεις κοντα,τοσο
που να μυριζεις την αποσυνθεση μου πριν ακομα σαπισω
και
σε ικετευω σε ικετευω σε ικετευω
-μανα,πατερας, κι ερωμενη-
χτυπα την πορτα κι ελα μεσα και
δεσε την καρδια μου στην πλατη σου
και τραβα τη μαζι σου
σε ικετευω
σωσε αυτη τουλαχιστον


- ε γ ω δ ε ν

Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

μην σωπαινεις, να σ ακουω.
να σ ακουω.
να σε βρισκω οταν ιδρωνεις
κι οταν με τα χειλια σου ψιλαφιζεις το ονομα μου
οπως χαιδευες τις παλαμες της μανας σου,
να μη σε χανω
οταν κρυβεσαι απο τον χρονο
-πως ο χρονος μπορει να μας χωρισει
οταν μονη αληθεια μας ειναι εκεινα τα δευτερολεπτα
οργασμου;-
να,κι οταν τελειωνεις, μην μου σωπαινεις
να μην σε χανω
κι οταν τελειωνω να ψιθυριζεις
να μην χαθω

καπως
ακολουθωντας τα φωτα σου
κι υψωνοντας την καρδια μου στο επιπεδο σου
-γιατι εδω κρυωσα πια.
δεν ξερω πως να την προφυλαξω, μην ξεθωριασει απο τον ιδρωτα μου
αυτο το κοκκινο που ποτισε απ τα χειλια σου
οταν τη φιλησες πρωτη φορα -
καπως
θα μενω εδω
οτι κι αν ειναι αυτο το εδω,αφου ο χρονος ειναι νεκρος .


φοβαμαι
μα πιο πολυ
φοβαμαι γιατι φοβασαι εσυ.
απλα, ξερω
πως οσο ακουω την πεινα σου μπορω να υπομενω
να με υπομενω-απλα.
πως οσο ακουω τις προσευχες σου,τις νυχτες,στα γονατα, μπορω να κοιμαμαι
να με κοιμιζω
η απλα
πως οσο ακουω το στομα σου να οριζει το ονομα μου
μπορω να υπαρχω.

καπως.

Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

μου λες συνεχεια να παψω να πιστευω οτι φταιω
κι ομως
αν οχι εγω,
ποιος;
καποιος πρεπει να φταιει
καποιος πρεπει να αναλαβει την ευθυνη για την ανθρωποτητα
η την ευθυνη για τις βροχες, τα λεωφορεια που δεν προλαβαινεις και τα ξεθωριασμενα χρωματα

κι εσυ λες δεν φταιω εγω
θελει, λες, χρονο

και ποτε εισαι ελευθερος;
εννοω, ελευθερος στ αληθεια - ενα τιποτα- ενα μπαλονι μισογεματο ελαφρυ που ισα ισα ανασηκωνεται απο τη γη
ποτε;

υποθετω δεν εισαι
κι οι σκεψεις μπαλονια ειναι κι ισα ισα ανασηκωνονται απο το κεφαλι σου ωρες ωρες κι επειτα καθονται παλι πισω βαριες και ασκοπες

ελευθερος
γινεται;

δεν ξερω.
κι αμα τα συννεφα θολωσουν
δεν ξερεις που να κοιταξεις για να βρεις ουρανο.

κι αυτο μονο καλο δεν ειναι.

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

ή όχι

θα ρθω παλι - το ξερεις το ξερω
με το βαρος του χαμενου
και το θαρρος του ηλιθιου.
με τα δαχτυλα κομμενα απο τις προσπαθειες να ταισω τα θηρια
και τα ματια χωμενα βαθια στις κογχες απο το φοβο.

θα κραταω φλουδες απο πορτοκαλι και κανελα
θα κραταω το αρωμα της σιωπης μας και τη γευση της απωλειας
στις τσεπες στιγμες που δεν καταφερα να πεταξω
και κιτρινα χαρτακια
ανακυκλωση
θα κραταω τη βροχη που εγινε χιονι
και τα δακρυα που εγιναν παγος - ο παγος σου. τον φυλαω.τον αξιζω.
και θα κραταω πεθαμενα φυλλα απο τα φυτα που δεν ποτισες
και σαπισμενες σκεψεις που ποτε δεν θα μαθεις.

δεν θα σου δωσω τιποτα.

θα ρθω,θα γονατισω, θα σκασω.

θα υπαρχω απλα. κοντα. διπλα σου.
οχι μεσα σου.

''δεν θα...δεν θα...δεν θα...''
και ποτε.

το ξερουμε.


θα γονατισω απο τωρα να μαι ετοιμη

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

ειναι απλα τα πραγματα
ΚΑΤΑΠΙΝΕΙΣ μεχρι να γεμισεις το κενο
κι υστερα ΞΕΡΝΑΣ καπου στην ακρη


(θε μου,θελω τοσο να κουμπωσω παλι)




δεν πιανει.

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

σσσ....

εισαι εδω για μενα το ξερω
κι οι αλλοι ειναι

μονο εγω λειπω

να ζησω να με βλεπω να πεθαινω

ζητιανος αλητης αψυχος
προδοτης κλεφτης προστατης
ακροβατης ρουφιανος ρακοσσυλεκτης

ναρκομανης ψευτης δολοφονος -μη μ αγγιζεις
το τιποτα κολλιεται
δεν θελω να γραφω αλλο.

θελω να με βρουν ενα πρωι με το μολυβι καρφωμενο στα πνευμονια
σαπισμενο σωμα σφαγμενη απο καιρο

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Για σενα

Κενό

Το μαχαίρι που φοβόσουν
και τα χέρια που φίλησες και κράτησες

το ίδιο και το αυτό.

Πώς να σε πείσω
κυρίως
γιατί;

Σε φώναξα με γέμισες σε άδειασα

όμορφα...
χαριζω κενό.
τσάμπα πράμα.

Πάλι τα ίδια πάλι τα ίδια πάλι τα ίδια πάλι

πώς να σε χάσω
κυρίως
γιατί;

πάλι . τα ιδια.

αλλα το πιο δικαίο
σ αυτή τη ζωή
είναι να μην ξεχνάς
να μην συγχωρείς

και

πώς

να μην

σ αγαπάω

κυρίως

γιατί;



χειμώνας μπαίνει,θα βρέξει

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Είμαστε άνθρωποι κι είμαστε γεμάτοι λάθη
Αν ανοίξεις το κεφάλι μου θα βρεις μόνο αυτό
Στιγμές που προσπαθώ να μετανιιώσω ή να μου σθγχωρήσω ή να αλλάξω
Τα σωθικά μου σαπισμένα από τα λάθη μου
και τα λάθη των άλλων πάνω μου

Τίποτα δεν συγχωρείται

Αντιστέκομαι στην ανάγκη μου να σπάσω σε κομμάτια
και να πετάξω από πάνω μου
όλα αυτά τα τρομακτικά όνειρα που μου φόρτωσαν
τους φόβους που σέρνονται σαν σκουλήκια στο στομάχι μου
τα λόγια που ξεριζώνουν τα νύχια μου και ρίχνουν πάνω ξύδι και αλάτι

Λάθη
γεμάτη λάθη

και εγώ θέλω να βάλω φωτιά σε ότι έχω μέσα μου
να κυλιστώ στα ψέματά μου να λερωθώ με λάσπη να καταπιώ σε δόσεις τον θάνατο των άλλων από τα λάθη μου
-όχι να λερωθώ , να βουλιάξω στη λάσπη μου

Γιατί

γαμάω


όσα μπορούν να με αγαπήσουν;


...

αυτά τα λίγα.

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Έλα μαζι μου να βρούμε το κενό
(μισώ τον εαυτό μου, αλλά νομίζω ειναι οκ.
θα πρεπε να το χω συνηθίσει πια-τί άλλο να κάνω;
οι άλλοι μπορούν
κι εσύ μ'αγαπάς, το κάνεις
Ο καθένας όπως μάθει...)

Να βρούμε το κενό
και να σταθούμε από πάνω του.
Από σενα θα τρέξουν δάκρυα
γιατί η πληγή μέσα φαίνεται φριχτή, αίμα φλέβες
και μαυρισμένο δέρμα
Αλλα δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα,οκ.

Όπως με κρατάς θα σταθώ στην άκρη
να κοιτάξω μέσα
Δε φταίμε εμείς που έχει τόσο σκοτάδι εδώ
μη φωτίζεις είναι επικίνδυνο
και τα μάτια μου συνήθισαν κι έγιναν ευαίσθητα στο φως.

Ο πόνος του κορμιού συνηθίζεται εύκολα νομίζω
όχι;
Συνηθίζεται.

Έγινα ευαίσθητη στην ασφάλεια, μη μ'αγκαλιάζεις.

Όπως στεκεσαι εκεί,στην άκρη
θα κουβαλήσω ως εσένα τπυς κουβάδες με τη μπογιά
και μαζί θα τους σηκώσουμε
και θα γεμίσουμε το κενό
μουτζούρες και πιτσιλιές και χρώματα, όλα τα χρώματα του κόσμου
και των ονείρων υης αλήθειας ή του ψέματός μας.

και όταν αφήσουμε τους κουβάδες άδειους
ν απομακρυνθούμε
μην τυφλωθούμε από το πολύχρωμο κενό



Μ ένα μπαλόνι θα αιωρούμαστε για πάντα από πάνω του.

Για πάντα;

Για όσο διαρκούν τα χρώματα.