Αναποδογυριζω τα επιπλα, σε ψαχνω, κατω απο τα τραπεζια και αναμεσα στα μαξιλαρια του καναπε. Προσπαθω να θυμηθω, να γραψω τα λογια που μου ειπες στον τοιχο, να μην τα ξεχασω, μπερδευομαι, και γραφω τελικα δυο λεξεις που ετσι κι αλλιως, δεν μπορεις να τις ξεχασεις.
Σκεφτομαι οτι πρεπει να αρχισω να κλειδωνω την πορτα πριν κοιμηθω- εχει κατι χρονια τωρα που καποια βραδια οι τυψεις γλιστρανε στο δωματιο μου μου κλεινουν με τα χερια το στομα και με γαμανε- φυσικα χωρις φιλια και με την πιο αυταρεσκη ικανοποιηση- κι αν δεν ημουν απο τον υπνο, θα πονουσα φριχτα, θα υπεφερα ισως. Ευτυχως παντα θα χρειαζεται να κοιμηθω.
Στα επιπλα, παλι: δεν εισαι πουθενα. Ξεπλενω το προσωπο μου απο τον ιδρωτα της νυχτας,κοιταζομαι στον καθρεφτη και δεν μπορω να με βρω γιατι σχεδον ξεχασα τη μορφη σου. Ενα κατι που κοιταζει το τιποτα.
Δεν τα μπερδευω: υπαρχει η καθημερινοτητα και η καθημερινοτητα μου, υπαρχει το εκει εξω και το εδω μεσα, ξερω τι ειμαι ξερω τι εχω, απλα φροντιζω να μενουν ολα στα συρταρια μου-και μεσα στις πορτες που θ αρχισω να κλειδωνω.
Κι αυτα τα ''εδω μεσα'' σπρωχνουν με ολη τη δυναμη τους, πιεζουν το μετωπο μου και το σαγονι μου, ζητανε να βγουν απο τα αυτια μου και τη μυτη μου- αιμα σαλιο σπασμενα δοντια και κομματια δερμα στα επιπλα και τους τοιχους, εκει που σταξανε τα φιλια και ο φοβος μας.
Ξερω τη λυση, να τα κλειδωσω ολα απ εξω.
Απλα, να.. νομιζω θα μου λειψει αυτο το καθημερινο γαμησι- μετα, με λιγα παρακαλια, παντα σε παιρνουν αγκαλια.
οκ, Ναι. θα μου λειψει. Ικανοποιηθηκες τωρα;
Σκασε λοιπον. Κι αφου τελειωσες, παρε με αγκαλια.
θα σηκωθω μετα και θα κλειδωσω. 