support

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016

Λεβελ 10 (πιθανώς τελευταίο)


Συγχαρητήρια

που κατάφερες να φτάσεις ως εδώ. Και έφτιαξες έναν χαρακτήρα, ένα όνομα, ένα πλαίσιο, μία ταυτότητα, ένα διαβατήριο, το κάτιτις

που κατάφερε να φτάσει ως εδώ

Θα πεθάνεις φυσικά στο τέλος, αλλά. το ανάμεσα είναι το ζόρι

το πώς περιμένεις. Όπως τα αεροδρόμια όπως οι αίθουσες αναμονής που απαγορεύεται το κάπνισμα

το πώς περνάει ο χρόνος αν όχι σε τσιγάρα

Πώς περιμένεις είναι το ζόρι.

Οι περισσότεροι φίλοι μου που δεν καπνίζουν, φύγανε στο εξωτερικό (σε ένα ιδανικό σύμπαν θα ήθελα κάποτε να το κόψω

απλά όχι σήμερα)

άλλοι μένουν. μερικοί ξοδεύουν, μερικοί ξοδεύονται, μερικοί δουλεύουν τόσο όσο πρέπει, μερικοί καθόλου, μερικοί

περνάνε ολόκληρη θάλασσα για να πεθάνουν κάπου πιο ήρεμα, και μερικοί περιμένουν στη στεριά να αποκτήσουνε ταυτότητα, μόλις δουνε τους άλλους να πλησιάζουνε τη Γη τους

Τσεκ ποιντ.

Συγχαρητήρια.

Μερικοί σπέρνουνε βόμβες-όχι στα αεροδρόμια, μάλλον: και στα αεροδρόμια, αλλά
μερικοί σπέρνουνε βόμβες ο ένας μέσα στον άλλον

και εκεί που τελειώσανε, χτίζονται μικρά εκκλησάκια που μετά ξεχνιούνται μέχρι να τα ρίξουν, για να περάσει από κει ο νέος περιφερειακός

έτσι όπως κάποιοι γεμίζουν την αναμονή, περιφερειακά, περιμένοντας μόνο

με το ζεν τους ακουμπισμένο στη βαλίτσα 

Εγώ πιο πολύ σκέφτομαι τα τσιγάρα που θα κάπνιζα, να, ο καπνός που φεύγει μόνο,  ποτέ δεν επιστρέφει, 

ένας άξονας,

να ξέρεις γύρω από ποιο άχρηστο πλαίσιο κινείσαι σήμερα, να πάρεις τα συγχαρητήρια, που διάβασες όσο έπρεπε, που μπόρεσες όσο έπρεπε και ένιωσες τις βόμβες να σκάνε μέσα σου και έξω σου με ψυχραιμία και λογική και όπως έπρεπε, που όπως έπρεπε

ερωτεύτηκες στην πρώτη ματιά, τσεκάροντας πρώτα φυσικά ταυτότητα και δίπλωμα οδήγησης και άδεια παραμονής, και ήταν αμοιβαίο (τσεκ πόιντ) μόλις σιγουρεύτηκε ότι ξέρεις από πολιτική και ζώδια

ήταν αμοιβαίο 

να πεθάνεις στο τέλος

Άλλα πέρασες τον έλεγχο, έφτασες εδώ με το πλαίσιο και το όνομα και τον χαρακτήρα σου κάτω από τη μασχάλη εισπνέοντας και εκπνέοντας ζεν

και σου αξίζουν συγχαρητήρια

και σου αξίζει ένα τσιγάρο, ακουμπώντας κουρασμένα την πλάτη στον τοίχο

-αν καταφέρεις να βρεις το καπνιστήριο στην ώρα σου.

αλλιώς, δυστυχώς, έχεις κι άλλη αναμονή

και μία ολόκληρη θάλασσα να περάσεις


Σχεδόν τσεκ πόιντ- σχεδόν γκέιμ όβερ



Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2016

Χειμώνας



Χειμώνας-που θα πει, κουκουλώνεσαι μέχρι το κεφάλι και προχωράς με τα μάτια χαμηλωμένα
για να αποφύγεις τους ζητιάνους στο δρόμο
Μοιάζει το κρύο να μεγαλώνει τις τύψεις σου , ή οι τύψεις να μεγαλώνουν από το κρύο
Μακάρι να ήταν ο κόσμος λίγο πιο μικρός.
Τότε θα τον κάναμε κουβάρι και θα τον βάζαμε στις τσέπες μας και θα τον κρατούσαμε ζεστό
μέχρι να φτάσουμε σπίτι,
και σκέφτεσαι, ευτυχώς υπάρχει κι αυτό το σπίτι
έχω λες, κι ευτυχώς υπάρχει κι αυτό το κρεβάτι για να μπορείς να προβάλεις τα όνειρά σου
κάθε βράδυ κάτω από τα σκεπάσματα, με πανί το πάπλωμα, και θεατές
εσένα. Και το χειμώνα.

Να μου μιλάς πιο πολύ το χειμώνα, να μου μιλάς γιατι στιγμές οι λέξεις μου παγώνουν στην άκρη των χειλιών μου και φοβάμαι πώς θα ξεχάσω τη γλώσσα μας στο τέλος.
Και να μ' αγκαλιάζεις πιο πολύ το χειμώνα, όχι που κάνει κρύο, μα για να μην ξεχάσεις να χρησιμοποιείς τα χέρια σου , για να μην παγώσουν και πέσουν
Και μοιάζει αυτή η ζέστη με την ευτυχία και την πρέζα όπως ανεβαίνει σιγά σιγά στα κόκαλά μου. Μοιάζει συμπαγής η ευτυχία, την φυλάω σε κύβους στο ντουλάπι
και την ρίχνω στον καφέ τα πρωινά -κι εσύ επιμένεις να βάζεις ζάχαρη και γάλα και λες πως ο καφές μου είναι σαν δηλητήριο
είναι, το χειμώνα, δίκιο έχεις. Η ευτυχία ζεστή μπορεί να σε σκοτώσει, μα τουλάχιστον είναι φτηνή όχι σαν τη ζάχαρη και το γάλα
είναι φτηνή και ζεματάει, και
αν μπορούσα θα την έπαιρνα μαζί μου να τη μοιράσω στον κόσμο απ' έξω, μα λιώνει γρήγορα-
και στον καφέ που τη ρίχνω, δεν προλαβαίνει να φτάσει στη γλώσσα μου να δω τη γεύση της.
Αμέσως λιώνει.
Να μ'άγαπάς το χειμώνα, πιο πολύ. Γιατί μπορώ να γίνω κουβάρι εγώ, όχι σαν τον κόσμο,
και μπορείς να με κουβαλάς στην τσέπη σου
και γιατί δε λιώνω εγώ, σαν την ευτυχία
έχω γεύση, εγώ.
Και ζεματάω.


Να με διώχνεις πιο πολυ το χειμώνα- κι ας θέλω να μένω δίπλα σου.
Να με διώχνεις το χειμώνα γιατί πρέπει να βγαίνω έξω, να σου μαζεύω τις ηλίθιες αχτίνες του ήλιου που πέφτουν στη γη, που πιστεύουν θα τα βάλουν με το χειμώνα.
Διώχνε με, γιατί πρέπει να τις μαζεύω και να τις κάνω σκόνη,
να αλατίζω το φαγητό σου με ευτυχία -
αφού επιμένεις να βάζεις στον καφέ σου γάλα και ζάχαρη.
Διώχνε με το χειμώνα-
και όταν περάσει...βλέπουμε..
είναι όλα ευκολότερα την άνοιξη.