Τον είδα το θεό
σκεπασμένος ως επάνω με καπνό και στάχτη
από την τελευταία φορά που έπεσε στη φωτιά
να καθαρίσει τα ρούχα του απ τη βρώμα
-πόσο γελοίο να σαι αθάνατος
Γελάω
μα κάθε φορά που βλέπω αυτή τη γαμημένη φλόγα και τη βρώμα στα μάτια μου
σκέφτομαι ωραία, όλοι αθάνατοι, όλοι γελοίοι κι όλοι ήρωες
δεν έχουμε ελπίδα να ξεφύγουμε
Απλά προσπαθούμε να κρυφτούμε στα φώτα
κι όταν δεν πιάνει, στο σκοτάδι
ή κόβουμε μικρά μικρά κομμάτια από τα χέρια μας την πλάτη ή τα γόνατα
και τα χαρίζουμε στους φίλους μας μην μας ξεχάσουν
ΜΗ ΜΕ ΞΕΧΑΣΕΙΣ -
κι είναι μερικές φορες που θυμόμαστε κάποιον θεό
και τραβάμε το δέρμα μας, το ξεριζώνουμε,το φέρνουμε στο πρόσωπο
το μυρίζουμε, το χαιδεύουμε, και το καταπίνουμε λαίμαργα.
κι αυτή η γεύση του χάους
είναι η γεύση του μητρικού γάλακτος και της εκσπερμάτωσης και της πούδρας
που βάζουν οι ηθοποιοί πριν την πρώτη πράξη
Κάπως έτσι καταλήγουμε βρεγμένοι κάτω από το τρύπιο υπόστεγό μας
η καρδιά
να μουρμουρίζουμε το ιδιο και το ίδιο
γελοίο να σαι αθάνατος

αλλα τουλάχιστον τώρα το ξέρουμε και
θα πάψουμε να παριστάνουμε τους νεκρούς.