οχι πια φιλοι, μονο σεξ

ενα κασετοφωνο-απο τα παλια, τα μεγαλα-
δυο ροδες, ενα βαζο μελι, μια καρεκλα στο πεζοδρομιο. 
(τιποτα πιο μονιμο απο το προσωρινο,λενε.
κι οταν ακουω 'θα περασει'- τοτε ''δεν''
δεν ξερω η δεν ψαχνω η δεν εχω 
-τι;)


κι η καρεκλα εμεινε εξω πολλους χειμωνες μεχρι ν αποφασισει να τη μαζεψει 
η γιαγια μου 
αλλιως ακομα εκει θα καθομουν...


το απογευμα γυρνουσα με σκισμενα ρουχα και γονατα 
ρωτουσαν, με ποια τερατα τα βαλα παλι, γελουσαμε
πια, δεν γυρναω 
σκισμενα γονατα και ρουχα 
κι εγω ντρεπομαι 
δεν γυρναω. 
περιμενω γυμνη να με βρουν. 




τωρα, ενα κασετοφωνο, δυο ροδες, κι η μονιμοτητα μας. 
οι νυχτες, μερικα ποτα, σιγουρα πολλα τσιγαρα, ο κοσμος προχωραει λοιπον, μεγαλωνει ο κοσμος, στους δρομους η στις δουλειες του, 
εχουμε αποψη τωρα, ψηφιζουμε κιολας και διαδηλωνουμε 
η μενουμε σπιτια μας και δεν κοιμομαστε 
φασαρια
φασαρια,μαλακα - κλεισε τη μουσικη.


τωρα, στο πεζοδρομιο με μπυρες, 
καμια στοιχειωμενη απουσια.
αλλα αν με μυρισεις, 
μυριζω μελι, δρομο και κλεψιες, 
μυριζω σαπουνι, σκουληκια, και κρυφτο.
κι η καρεκλα εκεινη ακομη περιμενει 


αυτο που ημουν.
γιατι δεν ξερω αν αντεχει αυτο που εγινα,
το προσωρινο μου.
γιατι οτι πιο μονιμο ειχα ποτε 
ειναι αυτες οι δυο ροδες 
και περιμενοντας,
μεγαλωσα 


και κεινο που μου λειπει 
ειναι η τολμη 
να γυρισω πισω,παρα τα διαλυμενα μου γονατα και ονειρα, 
και να απλωσω καρεκλες σ ολα τα πεζοδρομια.
να περπαταμε ξυπολητοι αναμεσα τους, 
μεσα στα σκουπιδια και τη λασπη αυτης της σκατοπολης.
ετσι, για να βαλουμε λιγη βρωμια 
στην υπεροχη μονιμοτητα μας
και να αφησω κι εγω λασπωμενες πατημασιες
στην καρεκλα,στο τραπεζι, στα ραφια, 
ανεβαινοντας για να φτασω τον ηλιο 
(ενα βαζο μελι)  




α, και σαουντρακ, ενα κασετοφωνο, μεγαλο απο τα παλια...