τελος

γαμω τους δρομους που στριβουν και στριβουν και στριβουν και χανομαστε και δεν βλεπουμε πια ο ενας τον αλλον. 
με μπερδευει η κοινη λογικη και τα σηματα και τα φαναρια, κι οταν σκοτεινιαζει δε μπορω ουτε τις στροφες να ξεχωρισω- μα αν δε στριψεις, γκρεμος. 
ποσες φορες στο οριο; ζαλιζομαι.




τελικα καποια στιγμη, ανοιγω τα ματια και σαν ολα να συνεβησαν σε καποιον αλλον.
εξω απο εμενα.
αδεια εγω, ανακουφιστικο


καταλαβαινω. εγω. που παντα.
και πλεον; οχι