περιληψη

κάτι ήθελα να πω.

ξεχνάω τελευταία

είναι η πλήξη, ή εγκεφαλικές συνάψεις που κολυμπάνε στις καταχρήσεις

ή η γλώσσα, που δεν βοηθάει

είμαι μόνιμα στο στοματικό στάδιο, φρόυντ πάντα,

και την έκαψα, το στόμα μου τσούζει από τα πειράματα, από όλα τα σώματα που δοκίμασα, τα γράμματα, το χώμα, τα φάρμακα, τα νύχια μου, τα καλοκαίρια και τις μουσικές τους

δε βοηθάει

λένε η περιέργεια είναι κάπως προσόν, κινεί την ανθρωπότητα από τις αρχές του κόσμου,

ίσως φταίει που πέρασαν πάρα πάρα πολλά χρόνια από κεινες τις αρχές

αλλά ακόμα ρωτάω και δεν καταλαβαίνω- ή πάλι ξέχασα

ερωτηματικά,  σχεδόν αποδεκτά

τα θαυμαστικά φαίνονται γελοία. κινούμαστε λογικά ανάμεσα σε παύλες, τελείες, αριθμούς, λιτά και απέριττα και χωρίς φανφάρες

από τέτοιες έχω απόθεμα ακόμα- τότε που ερωτεύτηκα- και τις σκορπάω από δω κι από κει

για να μην εμποδίζουν, να μην τις σκουντουφλάω μέχρι να φτάσω στο διακόπτη και να ανοίξω τα φώτα, τις ξεφορτώνομαι

και φτάνω τους διακόπτες πιο ανεμπόδιστα, διασχίζοντας κυκλικά τον εαυτό μου μονάχα

περιττές κινήσεις πάντα μου, κύκλοι και ζιγκ ζαγκ για να μην πάω ευθεία

τελικά έφτασα στο ίδιο σημείo, απλά λίγο πιο αργά, λίγο πιο μετά από τους υπόλοιπους

δεν πειράζει, αν και αναρωτιέμαι τι θα λεγε ο φρόυντ για όλα αυτά.

τώρα ούτε αυτόν τον βοηθάει η γλώσσα

τουλάχιστον πέθανε διάσημος

βασικό, σαν τις τελείες και τους αριθμούς

αλλά δεν ήταν αυτό το θέμα.

το θέμα- μεγάλη υπόθεση.  η ζωή έχει τη φάση της άλλα το μείον σε όλα αυτά είναι η απουσία περίληψης, τρέιλερ ή βαθμολογίας

μπορώ να φλυαρώ ακατάπαυστα

θα θελα να πληρώνομαι για να κουκουλώνομαι μέχρι το κεφάλι τον χειμώνα και να γεμίζω σελίδες με πράγματα που δεν νοιάζεται κανείς να διαβάσει

για να κάνω ζιγκ ζαγκ και κύκλους, και να μου λένε μπράβο

αυτό κάνει η ζωή και δεν ξέρω ποιος την πληρώνει και μπορεί να συνεχίζει να υπάρχει

την φτιάχνεις κάπως κι αυτή πάει και γαμιέται στην πρώτη ευκαιρία

και καθόλου δε ντρέπεται για τις φλυαρίες και τα θαυμαστικά,

ή για την έλλειψη νοήματος

γιατί κάπως, στο τέλος, πρέπει να βγαίνει νόημα

περίεργο. βγήκα εκτός θέματος.

καμιά φορά ο εγκέφαλος κολλάει

καμιά φορά κι η ζωή κολλάει

μ’ένα τραγούδι, με μια ταινία, με μια γκόμενα, με ένα διαφημιστικό σποτ που άκουσες το πρωί στο ραδιόφωνο του μαγαζιού που μπήκες να πάρεις καφέ

κολλάει, ούτε κύκλοι ούτε ζιγκ ζαγκ ούτε ευθεία

μετά ξαφνικά, από το πουθενά, ξυπνάς στο τώρα. κι απλά έχεις χάσει λίγα ανάμεσα

και πας παρακάτω μεταμφιεσμένος σε κάποιον που καταλαβαίνει,

όπως όταν κοιμάσαι στη μέση μιας ταινίας που όλοι λάτρεψαν και ντρέπεσαι να ρωτήσεις τι διάολο έγινε πριν το τέλος που σε ξύπνησαν τα φώτα

κάτι δυνατό, σίγουρα

πας σπίτι, γκουγκλάρεις και διαβάζεις την περίληψη

δεν εντυπωσιάζεσαι, και για κάποιο λόγο στο μυαλό σου γυρίζει πάλι εκείνο το διαφημιστικό - τι να κάνεις, καμιά φορά ο εγκέφαλος επιλέγει να κολλάει, τα παρατάει και λέει άντε γαμήσου, δεν έχω άλλο

εντάξει αλλά σκέφτεσαι, γιατί τώρα, γιατί έπρεπε το συγκεκριμένο τραγουδάκι, είναι σαν παρέλαση θαυμαστικών, δε με λυπάσαι; –δε βαριέσαι. πας παρακάτω, μεταμφιεσμένος σε κάποιον με θέματα

πολύ σημαντικά θέματα

σε κάποιον που κατάλαβε το νόημα

σε κάποιον

κάτι ήθελα να πω, αλλά ξεχνάω ρε γαμώτο τελευταία.

και κάτι έψαχνα, αλλά στο δρόμο απορροφήθηκα

με διάφορα

καμιά φορά κολλάω

καμιά φορά ψάχνω την ευθεία μου και δεν θυμάμαι που την άφησα

και πρέπει να πάω πίσω πίσω πίσω και να το πιάσω από την αρχή

και καμιά φορά πιστεύω πως το χω βρει το νόημα αλλά κάπου το παράτησα

απορροφημένη σε κάποιο τραγούδι στο κεφάλι μου

και, απλά, είναι που κάτι ήθελα να πω,

αλλά αν το σκεφτείς πάντα είναι που κάτι θέλω να πω,

αλλά δεν

περιληπτικά: τίποτα, όλα καλά, μπορώ να συνεχίσω να υπάρχω

μεγάλο θέμα.