εκεινο που δεν μας ανηκει

Κι ο χρονος κι εκεινα που δεν σβηνουν κι εκεινα που περιμενει τρεμοντας αγκαλια με το παπλωμα
ολα στο ιδιο φεγγαρι
και παυει να φοβαται κι ακουει τον ψιθυρο της
και παλι φοβαται
πως αν την αφησει λιγο ακομα να κοιμαται δεν θα ξυπνησει ποτε
δεν θα ανοιξει τα ματια ποτε

''μισω το φεγγαρι''

κοιμοταν και δεν την ακουγε

''μ ακους; μισω το φεγγαρι.'

κι η αναπνοη της αργη μεθοδικη λουσμενη στον ιδρωτα -ονειρευοταν
κ α τ ι
α, το ηξερε
ειναι ευτυχια να ονειρευεσαι

μην την ξυπνας.

κοιμηθηκε χωρις δακρυα.μονο
κοκκινος ιδρωτας

ολα στο ιδιο φεγγαρι,και το μισος της.
κι εκεινη κοιμοταν και δεν την ακουγε.

ομως μια μερα ξυπνησε, και βρηκε διπλα της
κοκκινο ζεστο ακομα το φεγγαρι
στραγγιγμενο απο το φως του
νεκρο οπως η ενοχη
και στα χερια της
κατι ασημενια ρυακια που σταζαν στο πατωμα
σταγονα σταγονα
τον ποθο της