λογικοκρισια.

ποσες μασκες τη μια πανω απο την αλλη μπορει να φορεσει ενας ηθοποιος; 
νομιζω οτι κουραστηκα- νομιζω οτι σε λιγο θα με πεισουν οτι οντως, δεν εχω ματια 
οτι οντως, δεν εχω χερια, 
οτι οντως. ειμαι ολα αυτα που πρεπει να ειμαι για να βεβαιωνω τη σωστη ταξη των πραγματων και τη λογικη σειρα του χρονου. 
μασκα στη μασκα 
ρωτας το ονομα μου, σκαω.
ρωτας την ιστορια μου, σκαω. 
τι να σου πω; αλλωστε
κι οταν σου πω, θα με κοιταξεις, θα πεις κριμα και θα πας στον επομενο- πονταρετε, παρακαλω. 
ολα στο μηδεν μαυρο και τα ρεστα μου στο απειρο κοκκινο. κριμα, ουτε σημερα θα μαθεις κατι παραπανω για μενα. (κατι τελευταιο, να ξερεις οτι σ εμας πονταρω χρονια τωρα)
δεν ξερω γιατι δεν βαζω τελεια- νομιζω οτι οταν τελειωσω την ιστορια μου θα πρεπει να πεθανω  υστερα, το ξανασκεφτομαι: νομιζω οτι μια μερα θα ξυπνησω και δεν θα μπορω να σηκωσω το μολυβι και θα πρεπει να μαθω να γραφω
με τα ματια.
τουλαχιστον τοτε δεν θα χρειαζεται να ψαχνω απελπισμενα στις τσαντες μου για ενα στυλο 
κι οταν σου μιλαω θα πρεπει να πλενεσαι επιμελως οταν γυριζεις σπιτι.  
και νομιζω οτι μια μερα θα ξυπνησω και θα τα χουμε πει πια ολα 
θα χουν γραφτει τα παντα θα χουν γινει οσα μενουν να γινουν 
και δεν θα χουμε τιποτα πια 


θα κοιταχτουμε και 


θα περιμενουμε.
ασκοπα. σχεδον οδυνηρα.
δεν θα υπαρχει κατι αλλο. 
νομιζω οτι κεινη τη μερα θα ανοιξουμε την πορτα, θα αγκαλιαστουμε και θα πουμε 
οκ. ας ζησουμε.