κι οταν πεφτω
να με σηκωνεις στον αερα
με τα μικρα σου δαχτυλα
να με κρατας κι υστερα
να μ αφηνεις με ολο το βαρος της γης
να πεσω στο χωμα
ν ακουσω τον πονο με τ αυτια μου.
να με σηκωνεις ψηλα, εκει που
θα μπορω να δω τα ματια σου
και ξανα να μ αφηνεις με δυναμη να πεσω.

και Το πιο βαρυ παπλωμα ειναι τα ονειρα μου και δεν μπορω να τα σηκωσω απο πανω μου
ετσι ξαπλωμενη στο χωμα
και φοβαμαι
Τραβα τα λιγο στην ακρη και Σηκωσε με παλι
να φιλησω το μετωπο σου -
θελω να γραψω κατι σ αυτο το μετωπο
να μεινει για παντα.
Μου λεγες να αραιωνω το μελανι μοναχα με δακρυα,
το νερο το θολωνει και χαλαει,
Η με παγο ολοκληρα κομματια .
Μα δεν πιανει , τα δακρυα μου μαυριζουν
κι ο παγος στεγνωνει κι επιπλεει μεσα στο δοχειο
καθρεφτης του κορμιου σου
Και το μελανι μου βγαινει πηχτο
και ζεματαει τους τοιχους
και ζεματαει το μετωπο σου
και καιγεσαι και παλι
με πετας κατω.

Ασε με. Θα ξαπλωσω στα ποδια σου
και θα δαγκωσω τα δαχτυλα σου
κι υστερα φερε με παλι ψηλα
-ετσι,ναι-
ψηλα
με τα δυο σου λεπτα παιδικα δαχτυλα
τα ματια σου το στομα το μετωπο η αληθεια
κι ακομα,ψηλα
Και καρφωσε με
απο τα χερια
στον ουρανο .
Και ασε με,
θυμα θυτη απο χωμα και απο συννεφα,
ερειπιο και μπαλονι ,
να ζωγραφιζω εκει πανω.
Με μελανι πηχτο
σαν δακρυσμενος παγος.

θα ξαναπεσω...

Και θα σαι εκει;