Έλα μαζι μου να βρούμε το κενό
(μισώ τον εαυτό μου, αλλά νομίζω ειναι οκ.
θα πρεπε να το χω συνηθίσει πια-τί άλλο να κάνω;
οι άλλοι μπορούν
κι εσύ μ'αγαπάς, το κάνεις
Ο καθένας όπως μάθει...)

Να βρούμε το κενό
και να σταθούμε από πάνω του.
Από σενα θα τρέξουν δάκρυα
γιατί η πληγή μέσα φαίνεται φριχτή, αίμα φλέβες
και μαυρισμένο δέρμα
Αλλα δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα,οκ.

Όπως με κρατάς θα σταθώ στην άκρη
να κοιτάξω μέσα
Δε φταίμε εμείς που έχει τόσο σκοτάδι εδώ
μη φωτίζεις είναι επικίνδυνο
και τα μάτια μου συνήθισαν κι έγιναν ευαίσθητα στο φως.

Ο πόνος του κορμιού συνηθίζεται εύκολα νομίζω
όχι;
Συνηθίζεται.

Έγινα ευαίσθητη στην ασφάλεια, μη μ'αγκαλιάζεις.

Όπως στεκεσαι εκεί,στην άκρη
θα κουβαλήσω ως εσένα τπυς κουβάδες με τη μπογιά
και μαζί θα τους σηκώσουμε
και θα γεμίσουμε το κενό
μουτζούρες και πιτσιλιές και χρώματα, όλα τα χρώματα του κόσμου
και των ονείρων υης αλήθειας ή του ψέματός μας.

και όταν αφήσουμε τους κουβάδες άδειους
ν απομακρυνθούμε
μην τυφλωθούμε από το πολύχρωμο κενό



Μ ένα μπαλόνι θα αιωρούμαστε για πάντα από πάνω του.

Για πάντα;

Για όσο διαρκούν τα χρώματα.