τα σαββατοκύριακα ο θάνατος μοιάζει ευκολότερος γιατί δεν έχεις καμία άλλη υποχρέωση
παρά μόνο αυτό,
να ιδρώσεις και να φτύσεις σπέρμα και ευγνωμοσύνη για να παραμείνεις ζωντανός
κι εκείνα τα παιδιά δεν μοιάζουν να καταλαβαίνουν
κι ουρλιάζουν τη δύναμή τους κάθε πρωί έξω από το παράθυρό σου
μα τα σάββατα είναι τα χειρότερα γιατί δεν έχεις καμία άλλη υποχρέωση παρά μόνο να τ ακούς και να ξαγρυπνάς από το βάρος της ανάσας σου
δεδομένη η συνθήκη: ξυπνάς και πάλι
κινείσαι αθόρυβα, δεν βάζεις παπούτσια μην την ξυπνήσεις
κρύο πάτωμα, γλιστράει
-μόνο μην ξυπνήσει-
γλιστράς και πιάνεσαι από το γείσο του μυαλού σου
δαγκώνεσαι να μην φωνάξεις μα είναι αργά
έχει ξυπνήσει - αυτός ο νταβατζής,
η ψυχή,
θα σε σύρει πάλι στα άγια και βρώμικα μπουρδέλα
κάπου να πουληθεί, κάπου να αδειάσει τα υγρά της
δεδομένη η συνθήκη.
το κορμί μου το αντέχω
μπορώ ακόμη και να μάθω να το αγαπάω-ίσως
μα εκείνον τον φασίστα
την ψυχή
δεν θα την κουμαντάρω
δεδομένο.
και απλά περιμένεις το σαββατοκύριακο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου