χιλια ψεματα (η μια αληθεια)

Ειναι που δεν ξερεις που να πατησεις
αυτο το τρεμουλο στα ποδια και στα δαχτυλα των χεριων 
που αντι να φωναζεις, ψιθυριζεις
αντι να βουλιαζεις, αντιστεκεσαι
κι εχεις κι ενα φαναρι στους ωμους, κιτρινο, που φωτιζει σαν σπασμενος προβολεας σ'αυτα τα θεατρα που δε γεμιζουνε ποτε, 
και μ αυτο πορευεσαι και σ αυτο πιστευεις, 
κι ας ειναι οι νυχτες τεραστιες και τα αστερια δανεικα 
Απο την αλλη το θαρρος στη σκια μου -πιο θαρραλεα απο το κορμι μου. 
μ'αυτο το τρεμουλο στα ποδια και τα δαχτυλα των χεριων 
ζωγραφιζω κυκλους.  
τα κλεμμενα χαρτονομισματα στις τσεπες 
κι η ανασα μου ο ηχος της βροχης : 
ξεπλενω τα λογια σου κι ανεβαινω στη σκηνη 
χωρις φαναρι, εγω, και σεναριο μια σελιδα ξεπλυμενα ψεματα 
αφου μ'εσπρωξες θα κολυμπησω.  
χειροκροτηματα κι υποκλιση, μες σ'ενα κιτρινο φως




κι απο την αλλη, μερικες φορες, 
ξεχναω επιτηδες πραγματα μεσα σου, 
για να χω ενα λογο να ξαναγυρισω