Τα γράμματα μας και οι λέξεις
που δεν κράτησαν την κατάλληλη απόσταση
τώρα έχασαν και την επιφάνεια
που ξυπνάνε τις νύχτες
για να βρίσουν τους γείτονες για τη φασαρία
για τα φώτα
για την αγάπη
Γιατί σκούζουν τα βράδια στις ταράτσες
για την αγάπη
και φτάνει το σήμα από τις κεραίες των τηλεοράσεων και των ραδιοφώνων
υγρό και πληγωμένο
Αποστάσεις και χρόνια
που δεν έμαθαν ποτέ να μετράνε
που δεν έμαθαν να γράφουν
και να σιωπούν
μόνο να φωνάζουν έμαθαν
για να μας διώξουν
από τους τοιχούς που κολλάμε το σώμα μας
και γλείφουμε την υγρασία από της πέτρες και τα τούβλα
μέχρι τα χείλια μας να ματωσουν.
Δε μετράνε δε γράφουν δε σιωπούν
Διορθώνουν το σήμα από της κεραίες, καθαρίζουν τους τοίχους
από κομμάτια χεριών χειλιών και σωμάτων που τελείωσαν
διψασμένα
πίνουν και καπνίζουν τον φόβο μας.
Και πάλι ξυπνούν και βρίζουν για τα φώτα
και τη φασαρία που κάνουν οι ταράτσες
όπως τις βαράει ο ηλιος και ο πόθος μας
Ο ήλιος τελικά
κι αυτή η διψά
όπως κολλάω το σώμα μου στον τοίχο σου
τα γράμματα μου και η φασαρία μου
κι η υγρασία που στάζεις στο κεφάλι μου.
Κι όσο κοιμάσαι θα σηκωθώ
να διορθώσω το σήμα από της κεραίες να σβήσω τα φώτα
και να βρίσω τις στέγες,
μόνο σιωπή να μείνει στον κόσμο
αφού η διψά μου
δεν σε κρατάει ξύπνια.
που δεν κράτησαν την κατάλληλη απόσταση
τώρα έχασαν και την επιφάνεια
και βλέπουν μόνο μέτρα και δευτερόλεπτα
Αποστάσεις αλκοολικές και ώρες μαστουρωμένες που ξυπνάνε τις νύχτες
για να βρίσουν τους γείτονες για τη φασαρία
για τα φώτα
για την αγάπη
Γιατί σκούζουν τα βράδια στις ταράτσες
για την αγάπη
και φτάνει το σήμα από τις κεραίες των τηλεοράσεων και των ραδιοφώνων
υγρό και πληγωμένο
Αποστάσεις και χρόνια
που δεν έμαθαν ποτέ να μετράνε
που δεν έμαθαν να γράφουν
και να σιωπούν
μόνο να φωνάζουν έμαθαν
για να μας διώξουν
από τους τοιχούς που κολλάμε το σώμα μας
και γλείφουμε την υγρασία από της πέτρες και τα τούβλα
μέχρι τα χείλια μας να ματωσουν.
Δε μετράνε δε γράφουν δε σιωπούν
Διορθώνουν το σήμα από της κεραίες, καθαρίζουν τους τοίχους
από κομμάτια χεριών χειλιών και σωμάτων που τελείωσαν
διψασμένα
πίνουν και καπνίζουν τον φόβο μας.
Και πάλι ξυπνούν και βρίζουν για τα φώτα
και τη φασαρία που κάνουν οι ταράτσες
όπως τις βαράει ο ηλιος και ο πόθος μας
Ο ήλιος τελικά
κι αυτή η διψά
όπως κολλάω το σώμα μου στον τοίχο σου
τα γράμματα μου και η φασαρία μου
κι η υγρασία που στάζεις στο κεφάλι μου.
Κι όσο κοιμάσαι θα σηκωθώ
να διορθώσω το σήμα από της κεραίες να σβήσω τα φώτα
και να βρίσω τις στέγες,
μόνο σιωπή να μείνει στον κόσμο
αφού η διψά μου
δεν σε κρατάει ξύπνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου