μην σωπαινεις, να σ ακουω.
να σ ακουω.
να σε βρισκω οταν ιδρωνεις
κι οταν με τα χειλια σου ψιλαφιζεις το ονομα μου
οπως χαιδευες τις παλαμες της μανας σου,
να μη σε χανω
οταν κρυβεσαι απο τον χρονο
-πως ο χρονος μπορει να μας χωρισει
οταν μονη αληθεια μας ειναι εκεινα τα δευτερολεπτα
οργασμου;-
να,κι οταν τελειωνεις, μην μου σωπαινεις
να μην σε χανω
κι οταν τελειωνω να ψιθυριζεις
να μην χαθω

καπως
ακολουθωντας τα φωτα σου
κι υψωνοντας την καρδια μου στο επιπεδο σου
-γιατι εδω κρυωσα πια.
δεν ξερω πως να την προφυλαξω, μην ξεθωριασει απο τον ιδρωτα μου
αυτο το κοκκινο που ποτισε απ τα χειλια σου
οταν τη φιλησες πρωτη φορα -
καπως
θα μενω εδω
οτι κι αν ειναι αυτο το εδω,αφου ο χρονος ειναι νεκρος .


φοβαμαι
μα πιο πολυ
φοβαμαι γιατι φοβασαι εσυ.
απλα, ξερω
πως οσο ακουω την πεινα σου μπορω να υπομενω
να με υπομενω-απλα.
πως οσο ακουω τις προσευχες σου,τις νυχτες,στα γονατα, μπορω να κοιμαμαι
να με κοιμιζω
η απλα
πως οσο ακουω το στομα σου να οριζει το ονομα μου
μπορω να υπαρχω.

καπως.