α π λ α

Θα σου πω εγώ.

Δεν θέλουμε πολλά πράγματα. Στην ουσία είναι τόσο απλά όλα.

Απλά. Μη γελάς.

Εγώ θα μείνω και θα σε κοιτάζω και θα χαμογελάω

και φύγε αν μπορείς

αν μπορείς άνοιξε τον ουρανό στα δύο και βάλε το χέρι σου, ψάξε, τράβα την ελπίδα από πίσω και φερ’την εδώ κάτω και πάτα την ξέσκισέ την γέμισέ την με το

τ ι π ο τ α

Εγώ θα σε κοιτάζω από δω κάτω και θα χαμογελάω

Δεν μπορείς

Τόσο απλά.

Είσαι εκεί και είναι και οι άλλοι γύρω και είναι ζεστά

ή είσαι μέσα στο μυαλό σου και όλα ξαφνικά είναι γαλάζια ή είναι μωβ ή πολύχρωμα- δεν έχει σημασία είναι όμορφα,το χρώμα που αγαπάς

Κι ύστερα είσαι με τους ανθρώπους- ηλίθιε,με τι άλλο θα μπορούσες να σουνα;-

αλλά τώρα βάζεις τα χέρια στις τσέπες να ζεστάνεις τα δάχτυλά σου

-αυτά που δαγκώνεις όταν είσαι μόνος, κουλουριασμένος στο κρεβάτι, τα νύχια κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού σου

Καταλαβαίνεις τη διαφορά;

Τόσο απλά.

Τι να ζητήσω;

Αναπνέω ακόμα.

Αν σταματήσεις να φωνάζεις θα ακούσεις.

Σςς….

Τ’ ακούς;

Αναπνέω ακόμα λοιπόν.

Τι να ζητήσουμε;

Αν αφήσω το οξυγόνο να μπει μέσα μου

θα φτάσει εκεί που κρύβεσαι και θα ζεσταθείς-

συνέχισε να κρύβεσαι εκεί,μέσα μου

δεν θα σε πειράξει κανείς.

Θ αφήσω το οξυγόνο

να φτάσει στην σπονδυλική μου στήλη κι εκεί κάπου να γίνει ρεύμα και ηλεκτρισμός και ύπνωση- οργασμός

να φτάσει στα νύχια μου να γίνει επίθεση και άμυνα

και στις πατούσες μου-ιδρώτας που θα φτάσει πίσω στο χώμα

Άμα είσαι ξυπόλητος ο κόσμος μοιάζει ξαφνικά τόσο απλός

και το οξυγόνο τόσο πολύ

που φοβάσαι μην πνιγείς

μα δεν ανησυχώ

θα το ρουφήξεις εσύ κι οι άλλοι –όλοι εκείνοι που έχω κρύψει πίσω απ τα πνευμόνια μου.

Απλό είναι.

Μια ακτινογραφία στον καρδιολόγο.

Κόκκαλα κρέας πνευμόνια μαύρα-πίσσα

και ανάμεσα η καρδιά μου.

Πότε την κατάπια και δεν την έχω ξεράσει ακόμα;