support

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

αντεχεις;



Ας μη βρέξει …. Όχι απόψε…. Όχι τώρα που δεν είσαι εδώ…

Χτες; Χτες ήταν αλλιώς…κι εγώ κι εσύ ήμασταν αλλιώς. Είχαμε χρώμα, δεν ήταν όλα ασπρόμαυρα- εκτός από τα μάτια σου- γιατί τα μάτια σου μένουν ίδια παρ όλο που τα χρώματα της γης ξεθωριάζουν; Κι η καρδιά σου; Γι κεινη δεν μπορώ να πω… δεν την βλέπω.

Τότε κατέβαζες τα αστέρια και τραβούσες έξω τις καρδιές μας και με ρωτούσες ‘’τί λάμπει περισσότερο;’’ Και δεν απαντούσα γιατί φοβόμουν μην γκρεμιστούμε από το σύμπαν -τόσο ψηλά είχαμε ανέβει.

Αφήναμε το αίμα και τα σωθικά μας να κυλήσουν,να λερώσουν τα πόδια του θεού,να γλιστρήσει, να πέσει από το θρόνο…..Ορίστε,μια ευκαιρία να γνωρίσει κι εκείνος τον έρωτα.

Όσο κι αν έκλαιγε,τα δάκρυά του δεν έφταναν να καθαρίσουν τις κόκκινες λιμνούλες που δειχναν ότι περάσαμε κι εμείς από τον παράδεισο και αμέσως φύγαμε- χωρίς σωθικά χωρίς κορμιά, αλλά γελώντας με τα μικρά μας παιχνίδια.

Ας μη βρέξει απόψε.

Κάποτε, έκανε καταιγίδα.. και φοβήθηκες τόσο….-πως γίνεται το νερό να σου θυμίζει τις φωτιές της κόλασης;

‘’Έλα,μην τα θυμάσαι αυτά.. πέρασε καιρός…’’

‘’ναι μα εγώ τα νοσταλγώ’’

Πήγες στη γωνία , άναψες τσιγάρο σαν τους προφήτες πριν την Κρίση, κι άρχισες να ξερνάς τους φόβους σου και τις ελπίδες σου στα σύννεφα. Κι οι καπνοί από την καύτρα σου ανακατεύονταν με η βροχή και με τα δάκρυα μου.

Ύστερα ηρέμησες . σκαρφαλώσαμε αγκαλιά πάνω στο ουράνιο τόξο, κοιτάζαμε τον ήλιο να γαμάει τη σελήνη, προσπαθήσαμε κι εμείς να κάνουμε το ίδιο και κοιμηθήκαμε γυμνοί, κουλουριασμένοι ο ένας μέσα στον άλλο.

Αλλά αν βρέξει σήμερα ο κόσμος δεν θα δει ουράνιο τόξο. Γιατί τα χρώματα ξεθώριασαν. Έμεινε μόνο το λευκό- αυτό το αγαπημένο του θεού. Γαμημένο λευκό…….

Γελούσα, όταν στα σύννεφα ζωγράφιζες με κίτρινο μαρκαδόρο δέντρα και τοίχους και δωμάτια, να τα κάνεις να μοιάζουν με το σπίτι μας στη γη- στο ίδιο σπίτι που κάθομαι τώρα και μυρίζει ακόμα ιδρώτα- όπως τότε που τρέχαμε να κρυφτούμε από τους αγγέλους για να μείνουμε μόνοι, όπως τότε που κάναμε έρωτα..

….Γιατί να γυρίσω εδώ; Μόνη;

Ας μη βρέξει. Όχι απόψε. Δεν έχω καν τσιγάρα…. Δεν έχω το στόμα σου, τη γεύση σου.

….να σκοτώσεις το θεό- γελούσα όταν μου το λεγες. Και το κανες και είμαι μόνη, ξανά πίσω και δεν έχω χρώματα, δεν έχω αστέρια, δεν έχω αίμα, δεν έχω σύννεφα, δεν έχω καν τσιγάρα…

Και κοίτα, Το πάει για βροχή… βρέχει εκεί που είσαι;

….δε γαμιέται… ας βρέξει. Ας βρέξει γιατί σκότωσες το θεό και κάποιος πρέπει να κλάψει και γι αυτόν- τουλάχιστον δεν κλαις εσύ.

Ας βρέξει.

Κι εγώ…. Εγώ θα σκοτώσω τον διάβολο και θα ρθω να σε βρω- μόνο κράτα ένα τσιγάρο και για μενα..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου